سپس فرمود: «خدا مولاى من است و من، ولىّ هر مؤمنى هستم». آن گاه، دست على عليه السلام را گرفت و فرمود: «هر كه من ولىّ او هستم، اين، ولىّ اوست. بار خدايا! دوستدار او را دوست بدار و هر كه را با او دشمنى كرد، دشمن بدار».

من به زيد گفتم: آيا تو خود، اين را از پيامبر خدا شنيدى؟

گفت: هيچ كس در زير آن درختان نبود، مگر اين كه با چشم خود، آن صحنه را ديد و با گوش خود، اين سخنان را شنيد.[1]

93. المستدرك على الصحيحين‌- به نقل از زيد بن ارقم-: پيامبر صلى الله عليه و آله ميان مكّه و مدينه، در زير پنج درخت تناور فرود آمد. مردم، زير آن درخت‌ها را جارو كردند. آن گاه، پيامبر خدا صلى الله عليه و آله نماز عصر را خواند و سپس به سخرانى ايستاد و خداوند را حمد و ثنا گفت و پند و اندرز داد و آنچه را خدا خواست بگويد، گفت. سپس فرمود: «اى مردم! من دو امر را در ميان شما بر جاى مى‌نهم كه اگر از آنها پيروى كنيد، هرگز گم‌راه نخواهيد شد. آن دو، كتاب خدا، و اهل بيتم [يعنى‌] عترتم هستند».

سپس سه بار فرمود: «آيا مى‌دانيد كه من به مؤمنان، از خود آنان سزاوارترم؟».

مردم گفتند: آرى.

پيامبر خدا صلى الله عليه و آله فرمود: «هر كه من مولاى اويم، پس على مولاى اوست».[2]

94. المعجم الكبير- به نقل از يزيد بن حيّان-: نزد زيد بن ارقم رفتيم و گفتيم: تو خير ديده‌اى؛ [زيرا] صحابىِ پيامبر خدا بوده‌اى و پشت سر او نماز خوانده‌اى.

زيد گفت: من خير ديده‌ام و مى‌ترسم كه براى شرّى، مرگم به تأخير افتاده باشد.

[1]. خصائص أمير المؤمنين عليه السلام، نسايى: ص 150 ح 79، السنن الكبرى‌، نسايى: ج 5 ص 130 ح 8464، كنز العمّال: ج 13 ص 104 ح 36340( به نقل از ابن جرير)؛ كمال الدين: ص 234 ح 45، بحار الأنوار: ج 37 ص 137 ح 25.

[2]. المستدرك على الصحيحين: ج 3 ص 118 ح 4577، تاريخ دمشق: ج 42 ص 216، كنز العمّال: ج 1 ص 186 ح 950.