آمريكايى را در جهان گسترش دهند. آنها از تاريخ تلخ جنگ‌ها و استعمار نظامى خود عبرت گرفته و دريافته‌اند كه با جنگ و تهاجم نظامى و استعمارگرى نخواهند توانست بر تمام جهان تسلط پيدا كنند. بدين سبب سلطه‌جويى خود را با راهبُرد نوين، كه همان تهاجم فرهنگى و تبليغات است، عوض كرده‌اند. آنها با تهاجم فرهنگى و تبليغات گسترده، و با بهره‌بردارى از وسايل فناورى و ارتباطات پيشرفته، تا حدودى توانسته‌اند فرهنگ خود را به عنوان فرهنگ برتر به جهانيان معرّفى كنند.

آنها نظام ليبراليستى و سرمايه‌دارى را الگوى جهانيان و بهترين فرهنگ‌ها معرّفى مى‌كنند، بويژه پس از فروپاشى نظام سوسياليستى و كمونيستى شوروى، تبليغات غربى‌ها بيشتر شد و به جهانيان ابراز كردند كه ديگر هم‌رديفى براى نظام سرمايه‌دارى نيست و تا آنجا پيش رفتند كه رسماً اعلام كردند جهان تك‌قطبى شده است. در مقابل اين جريان برخى از محقّقان به پا خاسته، به نقد روند جهانى‌سازى غربى پرداختند. تاميلنسون از اين دسته است. از ديدگاه او فرهنگ جهانى‌شده‌اى كه امروز شاهد آن هستيم؛ برخاسته از سير طبيعى يا مبتنى بر هرج‌ومرج نيست. جهانى شدن امروز حاصل جمع تجارب و نيازهاى بشر نيست؛ بلكه تسلّط يافتن فرهنگ غربى است كه در حال حاضر توان بيشترى دارد.[1] يعنى مى‌توان گفت جهانى شدن امروز از نظر اين گروه همانا جهانى‌سازى فرهنگ غربى است.

روژه گارودى راجع به اين موضوع مى‌گويد:

جهانى‌سازى نظامى است كه قدرتمندان را با ادّعاى روابط آزاد و آزادى بازار قادر مى‌سازد تا اصنافى از ديكتاتورى‌هاى ضد انسانى را به مستضعفان تحميل نمايند.[2]

او با اين بيان، ادّعا كرده كه جهانى شدن مساوى با غربى شدن است و

[1]. چيستى جهانى شدن، فصل‌نامه مطالعات راهبردى: ش 3، مسلسل 13، ص 296.

[2]. جهانى شدن پديده‌اى تاريخى است، روزنامه ابرار: 27 مرداد 1379.