9 مهدويّت در نگاشته‌هاى مستشرقان‌[1]

هر چند اسلام‌شناسى غربيان از ديرينه‌اى بيش از دو سده برخوردار است، شيعه‌پژوهى آنان بسيار ديرهنگام، و در دهه‌هاى اخير قرن بيستم ميلادى تحت تأثير تحولات سياسى- اجتماعى ايران، لبنان و عراق جدى‌تر شده است و با وجود تلاش‌هاى انجام‌شده در دوره اخير، اين رشته نزد آنان هنوز در ابتداى راه است و از اين رو غربيان هنوز كارنامه‌اى جامع و درخشان در شيعه‌شناسى ندارند.

برخى از محققان دو دليل براى اين مهم ياد كرده‌اند: كمبود متون تحقيقى به زبان‌هاى اروپايى در موضوع تشيّع امامى و دشوارى دسترسى به منابع اوليه آن از يك سو،[2] و شيوع نگاه نادرست اهل سنّت به مذهب شيعه در ميان مستشرقان از سوى ديگر[3] مطالعات شيعى را در غرب به حاشيه رانده است. مخصوصاً اين عامل دوم سبب شد شيعه (اماميه) را چون فرقه‌اى حاشيه‌اى يا بدعت‌گرا در انديشه اسلامى بنگرند و قرائت شيعى از اسلام را رسمى و مقبول تلقى نكنند. از اين رو مستشرقان معمولًا اصطلاح «اسلام شيعى»Shi'i Islam را براى نشان دادن اين‌

[1]. به قلم پژوهشگر ارجمند، حجة الاسلام و المسلمين على راد.

[2].Shi'ismp .2 .

[3].Twelver Shi'iteresou rcesin Europepp .47 -77 .