به فرض كه بچّه‌اى متولد شود و نسل، تداوم پيدا كند، بعيد است كه اين نسل انسان، به خوبى تربيت شود؛ زيرا بچّه‌اى كه اين‌گونه متولّد مى‌شود، ممكن است كه در كنار خيابان‌ها و يا در جوى‌ها، رها شود و هرگز محبّت والدينش را نبيند. چنين انسانى، به گونه‌اى تربيت شده كه شايد حتّى به درد جامعه هم نخورد.

پس بايد گفت كه ازدواج، تنها راه صحيح و مورد قبول براى ارضاى نياز جنسى است به اين دليل كه: علاوه بر نياز جنسى، برخى ديگر از نيازهاى انسان را كه غالبا در ارتباطهاى بدون ازدواج، برطرف نمى‌شوند، ارضا مى‌كند، مانند نياز انسان به خوش‌بختى، انس و الفت، احترام و معاشرت نيكو، اعتماد به يكديگر و ... در توضيح، لازم است توجّه شود كه همه انسان‌ها به‌طور طبيعى و فطرى، خواهان خوش‌بختى هستند و دوست دارند كه در تمام مراحل زندگى، خوش باشند. در متون دينى، فراوان به اين امر، پرداخته شده است.

گرچه سعادت در نظام آخرت، براى مؤمنان دانسته شده، ولى سعادت در زندگى دنيوى نيز مورد توجّه قرار گرفته است. و اصولا زندگى دنيوى، مقدّمه‌اى براى زندگى اخروى دانسته شده و از آن، جدا تلقّى نگرديده است. در مباحث مربوط به زن و مرد و روابط همسران، خوش‌بختى در زندگى دنيا، مورد تأكيد قرار گرفته است.

منظور از سعادت دنيوى، احساس لذّت و رضايت از زندگى است. بايد بدانيم كه خوش‌بختى، پيش از آن‌كه يك اتّفاق يا تحقّق يك امر باشد، يك احساس مطلوب از زندگى با شرايط است. ممكن است كه عدّه‌اى، همه عوامل ظاهرى خوش‌بختى را داشته باشند، امّا در حقيقت، خوش‌بخت نباشند؛ زيرا احساس «رضايت از زندگى» نمى‌كنند و از آن، لذت نمى‌برند. عدّه‌اى هم ممكن است كه فقط يكى از عوامل ظاهرى خوش‌بختى را داشته باشند؛ امّا احساس كنند خوش‌بخت‌ترين آدم‌هاى روى زمين هستند.

يكى از اين عوامل خوش‌بختى در زندگى، ازدواج است، آن هم با شرطهاى خاصّ خودش! اگر ازدواج، با شرايط لازم براى رسيدن به خوشبختى شكل بگيرد،