نفسه، فإنّ هذه النّفس أبعد شى‌ء منزعا و إنّها لا تزال تنزع إلى معصية فى هوى.[1]

هيچ چيزى گناه محسوب نمى‌شود مگر آن‌كه از شهوت و ميل درونى سرچشمه گرفته باشد. رحمت خداوند، شامل كسى كه از ميل‌هاى درونى‌اش دست بردارد و هوس‌هاى سركش را ريشه‌كن سازد؛ زيرا مشكل‌ترين كار، جلوگيرى از همين نفس سركشى است كه مدام، به گناه و نابه‌هنجارى، تمايل دارد.

در تعبير ديگرى، با اشاره به اين‌كه اين عامل درونى، خردمندى فرد را مى‌گيرد، مى‌فرمايد:

ذهاب العقل بين الهوى و الشّهوة.[2]

پيروى از هواى نفس و شهوت، عامل زوال عقل و خردمندى است.

روشن است كه وقتى عقل و خردمندى، از بين رفته باشد، مانعى براى روى آوردن فرد به نابه‌هنجارها (از جمله نابه‌هنجارى‌هاى جنسى) وجود ندارد.

با محرّكات جنسى، فرد، وقتى در موقعيت روانى تحريك جنسى قرار مى‌گيرد و خردمندى‌اش ضعيف مى‌شود، توانايى بالا براى تدبيرهاى شايسته در وى كاهش مى‌يابد. ازاين‌رو، نمى‌تواند خوب فكر كند و به پيامدها و زشتى رفتارها توجّهى نمى‌نمايد. لذا تحت تأثير تحريكات، به سوى نوع اميال و خواسته‌هاى جنسى (حتى اگر انحراف از مسير طبيعى و غيرقانونى و غيرشرعى باشد)، كشانده مى‌شود.

پيامبر صلّى اللّه عليه و اله به محرّكات و عوامل سمعى- بصرى و خواسته‌هاى درونى و آرزوهايى كه ممكن است فرد را به انحراف بكشاند، اشاره مى‌كند و از آنها به خدا پناه مى‌برد و مى‌فرمايد:

اللّهمّ إنّى أعوذ بك من شرّ سمعى و بصرى و قلبى و منيّتى.[3]

پروردگارا! به تو پناه مى‌برم از شرّ تحريكات گوش، چشم، دل و آرزوهايم.

[1]. نهج البلاغة، خطبه 176.

[2]. غرر الحكم و درر الكلم، ج 4، ص 32، ح 5180؛ مستدرك الوسائل، ج 11، ص 211؛ ميزان الحكمة، ج 8، ص 3912، ح 13562.

[3]. مسند أحمد، ج 3، ص 429؛ كنز العمّال، ج 2، ص 181.