بعضى از همجنس‌گراها (بخصوص مردها)، وقوف به تخيّلات رمانتيك مربوط به همجنس را در وجود خود، قبل از بلوغ گزارش مى‌كنند. طبق داده‌هاى كينزى، حدود نيمى از پسرها در دوره پيش از بلوغ، تجربه‌هاى تناسلى با يك فرد همجنس داشته‌اند. با اين حال، اين تجربه جنبه تفتيشى دارد (بخصوص اگر با يك همتا باشد، نه فرد بالغ) و نوعا فاقد جزء عاطفى واقعى است.

بيشتر همجنس‌گراهاى مرد، شروع كشش رمانتيك و شهوانى نسبت به همجنس خود را در اوان نوجوانى، به خاطر مى‌آورند. در مورد زن‌ها نيز شروع تخيّلات رمانتيك نسبت به همجنس، ممكن است به مرحله قبل از نوجوانى مربوط باشد. با اين حال، شناخت ترجيح آشكار جنس خودى، نوعا در اواسط يا پايان نوجوانى يا حتّى جوانى طول مى‌كشد. زن‌هاى همجنس‌گرا در مقايسه با مردهاى همجنس‌گرا، ظاهرا در اوايل گرايش خود، روابط بيشترى با جنس مقابل داشته‌اند.

يك مطالعه، نشان مى‌دهد كه 56 درصد زن‌هاى همجنس‌گرا، پيش از نخستين تجربه ژنيتال با همجنس، سابقه نزديكى با يك مرد را داشته‌اند، در مقايسه با نوزده درصد مردها كه نخستين تجربه آنها نزديكى با يك زن بوده است. حدود چهل درصد زن‌هاى همجنس‌گرا در يك سال قبل از زمينه‌يابى، رابطه جنسى با مرد داشته‌اند.

همان‌طور كه از آمارهاى فوق پيداست، عدم شيوع همجنس‌گرايى، نابه‌هنجارى و غيرطبيعى بودن آن را تأييد مى‌كند، وگرنه همانند ازدواج زن و مرد، شيوع فراگير داشت؛ امّا اين‌كه برخى از روان‌شناسان امريكايى، جديدا همجنس‌گرايى را نابه‌هنجار تلقّى نمى‌كنند و آن را از ليست قبلى نابه‌هنجارى‌ها حذف كرده‌اند، بايد در انحطاط اخلاقى و موج ضدّ معنويت- كه دامنگير امريكا شده و تعدادى از مسئولان سياسى را نيز مبتلا به همجنس‌گرايى كرده-، جستجو كرد. آنها بايد بدانند كه اين عوامل، نمى‌تواند نابه‌هنجار و غيرطبيعى را به‌هنجار و طبيعى كند.