بيشتر موارد، زنان، نسبت به مردان براى رسيدن به ارگاسم، به مدّت بيشترى نياز دارند. لذا لازم است كه نوعى هماهنگى جنسى بين زن و شوهر ايجاد شود؛ زيرا هر گونه ناهماهنگى در اين مرحله، به ايجاد ناراحتى‌هاى عصبى حاد مى‌انجامد. اگر يكى از زوجين (معمولا زن) احساس كند كه فقط شريك جنسى او به ارضاى كامل غريزه خود دست مى‌يابد، عمل جنسى براى او، فقط نوعى فداكارى تلخ به حساب مى‌آيد و عملا چنين كارى، سخت، بى‌معنا و بى‌فايده خواهد بود. درنتيجه او را به سمت عقده‌هاى روانى‌اى مى‌كشاند كه ممكن است در ابتدا آسان باشد، امّا به مرور زمان، پيچيده شود.

اين تفاوت بين زن و مرد در رسيدن به ارگاسم، پديده شايع در بين تمام زنان و در تمام فرهنگ‌ها و جوامع است و چيزى نيست كه مربوط به كشور يا فرهنگ خاصى باشد. به اين دليل، روان‌شناسان و متخصّصان امور خانواده، همواره به اين مسئله سفارش مى‌كنند كه شوهران، متوجّه اين مسئله باشند و از تكنيك‌هايى براى به تأخير انداختن ارگاسم خود و به ارگاسم رسيدن زنان استفاده كنند.[1]

در دستورهاى دينى (همان‌طور كه در بالا گفته شد) نيز بر اين امر، تأكيد شده است، با اين‌كه در آن زمان، اصلا نمى‌دانستند زن هم نيازهايى دارد و ممكن است به ارگاسم برسد. لذا در روايات، فراوان سفارش شده كه مردان، به نياز زنان هم توجّه كنند و بدون اين‌كه آنها را ارضا كنند، فقط به فكر ارضاى خود نباشند. امام على عليه السّلام مى‌فرمايد:

إذا أراد أحدكم أن يأتى زوجته فلا يعجّلها فإنّ للنّساء حوائج.[2]

هرگاه يكى از شما بخواهد با زنش نزديكى كند، نبايد او را به شتاب اندازد؛ زيرا زنان هم نيازهايى دارند.

[1]. الأمراض نفسية، ص 316.

[2]. الخصال، ص 637؛ الإستبصار، ج 4، ص 192؛ وسائل الشيعة، ج 20، ص 118.