يك. زيبايى جاذب‌

زيبا دانستن همسر (بويژه براى پسران) از معيارهاى تفاهم و تداوم زندگى مشترك محسوب مى‌شود و براى بعضى افراد، زيبايى چهره همسر، از اهميت ويژه‌اى برخوردار است. ازاين‌رو، در احاديث، به مردى كه قصد ازدواج با زنى را دارد، اجازه داده شده كه به چهره و موهاى او نگاه كند و زيبايى وى را كشف نمايد.

امام صادق عليه السّلام مى‌فرمايد:

لا بأس أن ينظر الرّجل إلى وجهها و معصمها إذا أراد أن يتزوّجها.[1]

اشكال ندارد كه مرد، به صورت و مچ دست‌هاى زنى كه قصد دارد با او ازدواج كند، نگاه كند.

همچنين از ايشان پرسيدند: آيا مرد مى‌تواند به موها و محاسن زنى كه مى‌خواهد با او ازدواج كند، نگاه كند؟ امام فرمود:

لا بأس بذلك إذا لم تكن متلذّذا.[2]

اگر همراه با لذّت شهوانى نباشد، اشكال ندارد.

انسان، فطرتا ميل به زيبايى دارد و از زشتى، روى گردان است. هرچيز زيبا، او را به خود جلب مى‌كند و هرچيز نازيبايى او را دور مى‌سازد. لذا براى شروع ارتباط پسر و دختر، يك «زيبايى نسبى‌اى» لازم است تا قلب طرف مقابل را به سمت وى متمايل كند. البته اگر فرد، زيبا نيست، حد اقل سعى كند كه آراسته و تميز و خوش‌بو باشد تا از اين طريق، نازيبايى جسمانى‌اش را جبران كند، وگرنه باعث ايجاد تنفّر در فرد مى‌شود. اين مسئله، بويژه وقتى اهميت پيدا مى‌كند كه يكى از زوجين، نسبت به ديگرى، از زيبايى بيشترى برخوردار باشد و احساس زيان و خسران كند. علاوه بر اين، ممكن است كه اطرافيان، مرتّب اين تفاوت را به آنها گوشزد كنند و ناخواسته، باعث ايجاد كدورت بين آنها شوند. لذا در روايات، از زيبايى، به عنوان يكى از

[1]. الكافى، ج 5، ص 365؛ وسائل الشيعة، ج 20، ص 88؛ نور الثقلين، ج 3، ص 591.

[2]. الكافى، ج 5، ص 365؛ وسائل الشيعة، ج 20، ص 88.