روابط خانوادگى (كه معمولا هم، اين ازدواج‌ها از نوع ازدواج‌هاى فاميلى است) دختر و پسر، از جدا شدن خوددارى كنند و مجبور شوند عمرى را با شقاوت و سختى بگذرانند.

از امام صادق يا امام كاظم عليه السّلام درباره ازدواج فرزندان در سنين خردسالى سؤال شد. ايشان مى‌فرمايد:

إذا زوّجوا و هم صغار لم يكادوا يتألّفوا.[1]

اگر در سنين كودكى ازدواج كنند، بعيد و مشكل است كه در جوانى، به توافق و سازگارى برسند.

بنابراين، از مهم‌ترين شرايط ازدواج، «بلوغ جنسى» است. زمانى كه دختر و پسر، نياز به ازدواج پيدا كردند، والدين موظّف‌اند كه هرچه زودتر، شرايط آن را فراهم كنند.

دو. رشد عاطفى‌

رشد عاطفى، به آن دوره از رشد و تكامل روانى گفته مى‌شود كه فرد، از وابستگى كودكانه، به سوى توانايى براى پذيرش مسئوليت بزرگ‌سالى و تشكيل رابطه‌هاى دوستى بزرگ‌سالانه پيش مى‌رود.

بنابراين، رشد عاطفى، برعكس رشد جنسى كه در دوران بلوغ آشكار مى‌شود، از دوران كودكى، كم‌وبيش نمايان مى‌شود و در سن جوانى، به صورت قدرت استقلال و تحمّل مسئوليت ظاهر مى‌شود؛ ولى اگر دختر يا پسر جوان، توان تصميم‌گيرى بدون نظر والدينش را نداشته باشد و در هر امر كوچك و بزرگى كه در زندگى او رخ مى‌دهد، به نظر آنها وابسته باشد، اين، نشان‌دهنده عدم رشد عاطفى اوست. همين‌طور پسر جوانى كه نمى‌تواند سختى‌هاى يك شغل دائم را تحمّل كند و در جامعه براى تأمين زندگى خانواده جديد خود تلاش كند و يا بيكار است و پى در پى، شغل عوض مى‌كند، از رشد عاطفى برخوردار نيست.

[1]. الكافى، ج 5، ص 398؛ وسائل الشيعة، ج 14، ص 72، ح 1.