بسيارى از دختران و پسران، گمان مى‌كنند كه اگر به سن بلوغ جنسى رسيدند، ديگر مى‌توانند شريك جنسى خود را انتخاب كنند، مخصوصا اگر اين شراكت، همراه عشق رمانتيك باشد كه بسيار فريبنده است. درحالى‌كه طرفين (مخصوصا دختران) بايد توجّه كنند كه تنها غريزه جنسى و عشق، كافى نيست؛ بلكه رشد عقلانى و عاطفى نيز لازم است تا افراد بتوانند نسبت به مسئوليت جديد خود، متعهّد شوند؛ مسئوليتى كه ابتدا زوجين و سپس فرزندان را هم شامل مى‌شود. پس مهم‌ترين فرق ارتباطهاى خيابانى و ازدواج، همان تعهّدات است كه درك و فهم آن، به يك رشد همه‌جانبه نياز دارد كه اكنون به اختصار، آنها را مورد بررسى قرار مى‌دهيم.

يك. رشد جنسى‌

مهم‌ترين شرط ازدواج، «رشد جنسى» و به معناى رسيدن به بلوغ جنسى و ظاهر شدن ميل جنسى در دختر و پسر است كه از اوايل سن نوجوانى ظاهر مى‌شود و به تدريج، تشديد مى‌يابد. در برخى از روايات، سفارش شده است كه در امر ازدواج پسر و دخترى كه ميل جنسى در آنها تشديد شده بايد تعجيل كرد و در صورتى كه ارتكاب گناه برايشان محتمل مى‌گردد، ازدواج، واجب مى‌شود.

پيامبر صلّى اللّه عليه و اله فرمود كه جبرئيل به من گفت:

الأبكار إذا أدركن ما يدركن النّساء فليس لهنّ دواء إلّا البعولة و إلّا لم يؤمن عليهنّ الفساد لأنّهنّ بشر.[1]

هرگاه در دوشيزگان، احساس زنانه (ميل جنسى) ايجاد شود، دوايى براى آنها جز همسر وجود ندارد، در غير اين‌صورت، آنها از فساد در امان نخواهند بود؛ زيرا آنها بشرند.

باتوجّه به اين حديث، هنگامى كه والدين مشاهده مى‌كنند كه تمايلات جنسى در دخترشان بيدار شده و احيانا ممكن است روابطى جسته و گريخته، حتى در حدّ صحبت كردن با پسران داشته باشد، بايد به ازدواج توصيه كنند؛ وگرنه رها كردن او به حال خويش، زمينه فاسد شدن را در او فراهم مى‌آورد.

[1]. الكافى، ج 5، ص 337؛ وسائل الشيعة، ج 14، ص 39، ح 2.