فصل دوم تربيت جنسى در دوره ازدواج و پس از آن‌

همان‌طور كه تاكنون روشن شد، تربيت جنسى، بر دو پايه خويشتندارى- ازدواج استوار است. درواقع، اصلى‌ترين فلسفه مسائل جنسى، استمرار نسل بشر است كه اين وظيفه، بر عهده دو جنس مخالف قرار داده شده است. هر زمان، اين امكان به لحاظ رسش زيست‌شناختى و روان‌شناختى، به حد مطلوب برسد، در آن صورت، روابط جنسى صحيح و سالم برقرار مى‌شود تا نسل بشر حفظ گردد؛ امّا اين ارتباط نمى‌تواند بدون زمينه‌سازى و شرايط پيرامونى اتفاق بيفتد؛ چراكه امتداد نسل، تنها يك امتداد فيزيكى و مادى نيست. درواقع، اسلام، نسلى سالم و صالح مى‌خواهد و براى تأمين اين هدف بايد بسيارى از زمينه‌ها و شرايط، فراهم گردد.

همان‌طور كه به لحاظ زيستى و فيزيولوژيكى (جسمى) بايد جنس مذكّر و مؤنّث، به سنّ خاصى برسند تا اندام مسئول توليد نسل، به توانمندى لازم برسند، دقيقا همين مسئله، در حوزه مسائل روانى نيز صدق مى‌كند. لذا تا رسيدن به آن سطح توانمندى بايد يك دوره مقدماتى طى گردد كه اگر اين مرحله، به خوبى بگذرد، شرط لازم براى توليد نسل سالم پديد مى‌آيد. اين دوره به لحاظ روانى، دوره «خويشتندارى» است؛ يعنى ارضاى مسائل جنسى بايد قبل از موعد مقرّر، به تعويق بيفتد تا زمينه ارضاى سالم فراهم گردد. اگر فرد، به هر دليلى نتواند نياز جنسى خود را كنترل نمايد و با شيوه‌هاى غيرسالم، آن را ارضا كند، بدون شك، هم به ديگران آسيب زده است، هم خود را دچار آسيب كرده است. البته اين امر، چه آگاهانه باشد و چه ناآگاهانه و از سر بى‌تجربگى دوران كودكى و نوجوانى، در هرصورت،