آشكار نكنند، مگر آنچه طبعا از آن آشكار است و روسرى خود را بر گردن خويش بيندازند و زيورهايشان را جز براى شوهران، پدران، پدرشوهران، پسران خود، پسران شوهر، برادران، پسران برادر و پسران خواهر، زنان و كنيزان خود (حتى اگر مسلمان نباشند) و خدمتكاران مردى كه ميل جنسى ندارند (مردان خواجه يا خنثا كه مطلقا آلت رجوليت ندارند و يا مردان ابلهى كه به هيچ‌وجه، ميل جنسى ندارند، يا پيرمردانى كه ميل جنسى در آنها خاموش شده) و كودكانى كه بر عورت‌هاى زنان، وقوف حاصل نكرده‌اند، ظاهر نسازند و پاهاى خود را بر زمين نكوبند تا آنچه از زينتشان نهفته مى‌دارند، معلوم گردد. اى مؤمنان! همگى به درگاه خدا توبه كنيد. اميد است كه رستگار شويد).

اين آيه مدنى، صد و سومين سوره نازل‌شده بر پيامبر صلّى اللّه عليه و اله است كه تاريخ نزول آن را در سال‌هاى آخر هجرت وى دانسته‌اند؛ يعنى زمانى كه اصول اساسى دين (مانند توحيد و نبوت و معاد و ...) كاملا براى مردم، جاافتاده بود.[1] لذا خطاب قرآن، به زنان مؤمنه است و آن‌قدر آنها تحت سخنان وحى بودند و به آن ايمان داشتند كه طبق روايت عايشه (همسر پيامبر صلّى اللّه عليه و اله) پس از نزول آيه حجاب، تمام زنان مدينه، درحالى از منزل خارج مى‌شدند كه خود را با چادرهاى سياه پوشانده بودند. او همواره زنان انصار را چنين ستايش مى‌كرد: «مرحبا به زنان انصار! همين‌كه آيات سوره نور نازل شد، يك نفر از آنان ديده نشد كه مانند گذشته، بيرون بيايد. سر خود را با روسرى‌هاى مشكى مى‌پوشيدند، گويى كلاغ، روى سرشان نشسته است».[2]

به طوركلى، مى‌توان سوره نور را به حق، منشور عفاف دانست. لذا، امام صادق عليه السّلام مى‌فرمايد:

حصّنوا أموالكم و فروجكم بتلاوة سورة النّور و حصّنوا بها نساءكم فإنّ من أدمن قراءتها فى كلّ يوم أو فى كلّ ليلة لم يزن أحد من أهل بيته أبدا حتّى يموت.[3]

[1]. ر. ك: تاريخ قرآن كريم، ص 399.

[2]. تفسير كشّاف، ذيل آيه 31 سوره نور.

[3]. ثواب الأعمال، ص 109؛ وسائل الشيعة، ج 6، ص 252.