زمينه اقدامى نكنند؛ بلكه بايد احساس وظيفه كنند و باتوجّه به آثار نامطلوب آن، درصدد پيشگيرى از تكرار آن برآيند.

تحقيقات نشان مى‌دهد كه والدين، با ديدن صحنه بازى كردن كودك با آلت تناسلى‌اش، احساس شرمسارى و ناراحتى مى‌كنند. حتّى مادران اروپايى و امريكايى كه در مورد عادى و طبيعى بودن اين عمل، بسيار شنيده‌اند، اين كار آنان را نمى‌پسندند و شديدا مايل‌اند كه اين عمل از سوى فرزندانشان متوقّف شود. ايشان ناپسند بودن اين عمل را از آن‌جهت مى‌دانند كه:

اولا، لذّت بردن از خود، موجب آن خواهد شد كه كودك، كمتر تحت نفوذ پدر و مادر يا آموزگاران خود قرار گيرد و هنگامى كه به اين خشنودى زودگذر، خوى گرفت، او براى لذّت بردن، جز به خودش، به ديگرى متكّى نخواهد شد.

ثانيا، عادت به بازى كردن با خود، ممكن است براى جبران كارهاى ناپسند و شكست‌هاى كودك، تبديل به مايه تسلّى بسيار سهل الوصول وى گردد و در نهايت سادگى، جايگزين كوشش و اقدامات مثبت او شود.

ثالثا، ورود كودكان به دنياى متمدّن حقيقى، بسته به آن است كه در مقابل لذّت‌هاى پايدارتر، از بازى با خود و خودارضايى، چشم بپوشند. لذا با عادت به كسب لذّت از اين طريق، نمى‌توانند از ديگر لذايذ پايدار، بهره برند.

از نظر دكتر «جينات»، اين لذايذ پايدارتر، در مرحله اوّل، عبارت‌اند از: مهر پدر و مادر و در مرحله دوم، در سايه موافقت اجتماع به دست مى‌آيد. بنابراين، كودكانى كه از چشمه مهر والدين سيراب گشته‌اند، كمتر به ادامه اين رفتار، تمايل دارند.

ازاين‌رو، والدين، به جاى فشار آوردن بيش از حد به كودك براى ترك اين عادت، بهتر است نوزاد را در آغاز پيدايش، از مهر و محبّت خود بهره‌مند سازند و قلب او را از سرچشمه دوستى حقيقى، چنان سرمست كنند كه به خودارضايى، به عنوان يك وسيله التذاذ و خشنودى‌اش روى نياورد.[1]

[1]. روابط والدين با فرزندان، ص 195.