4/ 2 امداد غيبى به گمشده در راه جمرات‌

در سال 1370 هجرى شمسى كه براى نخستين بار به عنوان نماينده رهبرى و سرپرست حجاج ايرانى به حج مشرف شدم، پس از انجام مناسك مِنا، آگاهى يافتم كه شخصى در بازگشت از رمى جمرات، مورد عنايت الهى قرار گرفته است.

در تاريخ 7/ 4/ 1370 مطابق چهاردهم ذى حجه 1411 ترتيب ملاقات با وى در دفتر بِعثه داده شد تا آنچه رخ داده را از زبان خودش بشنوم. او پيرمردى بود به نام حاج عباس قاسمى اهل نيشابور. ماجراى خود را به تفصيل گفت و سخنانش ضبط شد كه خلاصه آن چنين است:

روز دهم ذى حجه پس از رمى جمره عقبه، همراهانم را نديدم. به جمره دوم رفتم، آنجا هم نبودند يا من نديدم. به جمره سوم رفتم، در آنجا هم آنان را نيافتم. پيرامون جمره از جمعيت، خالى و خلوت بود. از بالاى پل رد مى‌شدم كه در آن حال، صداى اذان عصر را شنيدم. به خود گفتم: عباس! نماز نخوانده‌اى! نمازم را خواندم و از مسجد، دور شدم.

كنار جاده ماشين قرمز رنگى ايستاده بود؛ سه عرب يك طرف ماشين، دو خانم هم در طرف ديگر بودند و ميوه مى‌خوردند. از آنجا كه حدود هفت سال در نجف كار مى‌كردم و تا حدّى به زبان عربى آشنايى دارم، گفتم: حاجى! سوار شوم؟