از جمله اين دو حديث كه حضرت عبد العظيم عليه السلام در سلسله سند آنها قرار دارد. بر اساس حديث اوّل، فضيلت انتظار فَرَج، برابر است با فضيلت همراهى با امام عصر عليه السلام هنگام قيام ايشان براى تشكيل حكومت جهانى اسلام، و طبق حديث دوم، در عصر غيبت، هيچ عملى به اندازه انتظار فَرَج، ارزش ندارد.

با ملاحظه اين احاديث، اين پرسش پيش مى‌آيد كه: انتظار فَرَج، يعنى چه؟ و كدام منتظر، اين همه فضيلت دارد؟

آنچه در زندگى بسيارى از كسانى كه خود را «منتظر» تصوّر مى‌كنند ديده مى‌شود، اين است كه انتظار دارند امام زمان ظهور كند و با اعجاز الهى، متكبّران را از بين ببرد و رفاه، آسايش و عدالت را در جهان بگسترد و بعد به آنها بگويد: «بفرماييد! سفره آماده است!»، همان طور كه بنى اسرائيل به موسى عليه السلام گفتند: تو و خدايت برويد و با دشمنان بجنگيد. ما اين جا نشسته‌ايم‌.[1]

اين نوع انتظار، انتظار واقعى نيست؛ بلكه اصلًا انتظار نيست. انتظار، يعنى چشم به راه بودن، و چشم به راه بودن هر كس، متناسب با رهاورد اوست. رهاورد امام عصر عليه السلام، قيام براى بر پا داشتن ارزش‌هاى انسانى و در رأس آنها، عدالت اجتماعى است. بنا بر اين، انتظار واقعى، به معناى آمادگى براى همراهى با امام عصر عليه السلام در گسترش توحيد و حاكميت اسلام بر جهان است.

براى شناخت منتظران واقعى، بايد ديد مقتضاى آمادگى براى همراهى با امام عصر عليه السلام در گسترش توحيد و حاكميت جهانى اسلام چيست؟

وظيفه منتظران حقيقى‌

مقتضاى انتظار حقيقى، زمينه‌سازى فرهنگى براى جهانى شدن اسلام به رهبرى امام مهدى عليه السلام است؛ زيرا انقلاب مهدوى، بزرگ‌ترين انقلاب فرهنگى در جهان است، و هنگامى امام زمان عليه السلام ظهور خواهد كرد كه زمينه براى چنين تحوّل بزرگى فراهم‌

[1].\i فَاذْهَبْ أَنْتَ وَ رَبُّكَ فَقاتِلا إِنَّا هاهُنا قاعِدُونَ‌\E( مائده: آيه 24).