دوم. چنان كه سرسبزى و خرّمى فضاى مادّى در بهار، موجب آسايش و آرامش جسم است، فضاى معنوى قرآن هميشه بهار است و خزان ندارد. در حديثى، امام على عليه السلام قرآن را چنين توصيف فرموده:

رَبيعُ القُلُوبِ.[1]

بهار دل‌هاست.

سوم. چنان كه فضاى باز مادّى، موجب انس و آرامش جسم است، فضاى معنوى قرآن، مايه انس و آرامش جان است. در حديثى از امام على عليه السلام آمده:

مَن أنِسَ بِتِلاوَةِ القُرآنِ، لَم توحِشهُ مُفارَقَةُ الإِخوانِ.[2]

كسى كه با تلاوت قرآن انس گيرد، از جدايى برادران، احساس تنهايى نخواهد كرد.

چهارم. چنان كه فضاى باز مادّى، شادى جسم را به همراه دارد، فضاى معنوى قرآن، جان را شاد مى‌كند. در دعاى ختم قرآن مى‌خوانيم:

وفَرِّح بِهِ قَلبى.[3]

و دلم را به آن، شاد ساز.

پنجم. فضاى باز مادّى، گشايش مادّى پديد مى‌آورد؛ امّا قرآن، ظرفيت روانى و فكرى انسان را افزايش مى‌دهد. در دعاى مذكور مى‌خوانيم:

وَ اشرَح بِهِ صَدرى.[4]

و سينه‌ام را به آن، بگشا.

2. روشن‌بينى در پرتو نور حكمت‌

دومين بركت زندگى در پرتو اسلام، بهره‌گيرى از نور حكمت اين آيين الهى‌

[1]. نهج البلاغة: خطبه 110.

[2]. غرر الحكم: ح 8790.

[3]. الكافى: ج 2 ص 577 ح 2، عدّة الداعى: ص 279 ح 7.

[4]. همان جا.