3. حسن بن زيد

جدّ دوم حضرت عبد العظيم عليه السلام، «حسن» نام داشت. وى تنها فرزند پسر زيد بود كه از بزرگان عصر خودش به شمار مى‌رفته، و در بين بنى‌هاشم، به بخشش، كَرَم، سخاوت و خدمت به محرومان، شهرت داشته است.

وى از سوى منصور عبّاسى به ولايت مدينه گمارده شد؛ ولى پس از مدّتى، مورد خشم او قرار گرفت و به زندان افتاد[1] و در سال 168 ق، در هشتاد سالگى از دنيا رفت.[2]

4. زيد فرزند امام حسن عليه السلام‌

جدّ سوم حضرت عبد العظيم عليه السلام، زيد فرزند بزرگ امام حسن مجتبى عليه السلام است. ايشان متولّى اوقاف پيامبر خدا صلى الله عليه و آله بوده و به جلالت قدر، كرامت طبع، عزّت نفس و كثرت نيكوكارى، توصيف گرديده است. شاعران، او را ستوده‌اند و مردم از هر سو براى برخوردارى از فضلش به وى روى مى‌آورده‌اند.[3] وى در يكصد سالگى، چشم از جهان فرو بست‌[4] و در محلّى به نام «حاجز» در چند منزلى مدينه دفن گرديد.[5]

نگاهى گذرا به زندگى‌نامه نياكان و خاندان حضرت عبد العظيم عليه السلام نشان مى‌دهد كه اين خاندان، داراى دو ويژگى برجسته بوده‌اند:

اوّل. مبارزه و پيكار بر ضدّ ستم و سلطه استكبارىِ حاكم به جامعه اسلامى، به گونه‌اى كه پدر حضرت عبد العظيم عليه السلام در زندان از دنيا رفت و ايشان پدر خود را نديد، و جدّ ايشان نيز مدّتى در زندان به سر برد.

[1]. تاريخ الإسلام، ذهبى: ج 14 ص 414.

[2]. سرّ السلسلة العلوية: ص 21، عمدة الطالب: ص 70.

[3]. ر. ك: الإرشاد: ج 2 ص 21.

[4]. سرّ السلسلة العلوية: ص 22، عمدة الطالب: ص 69. قول 90 و 95 سالگى هم گفته شده است.

[5]. سرّ السلسلة العلوية: ص 20.