از بيم مجازات جدايى از محبوب مطلق،[1] و از اين رو بيم از خدا، ويژه عالمان حقيقى و دانشمندان راستين است.[2]

در حديثى از پيامبر خدا صلى الله عليه و آله آمده كه به ابو ذر فرمود:

يا أبا ذَرٍّ! مَن اوتِىَ مِنَ العِلمِ ما لا يُبكيهِ لَحَقيقٌ أن يَكونَ قَد اوتِىَ عِلماً لا يَنفَعُهُ، لِأَنَّ اللَّهَ نَعَتَ العُلَماءَ فَقالَ عز و جل: إِنَّ الَّذِينَ أُوتُوا الْعِلْمَ مِنْ قَبْلِهِ إِذا يُتْلى‌ عَلَيْهِمْ يَخِرُّونَ لِلْأَذْقانِ سُجَّداً* وَ يَقُولُونَ سُبْحانَ رَبِّنا إِنْ كانَ وَعْدُ رَبِّنا لَمَفْعُولًا* وَ يَخِرُّونَ لِلْأَذْقانِ يَبْكُونَ وَ يَزِيدُهُمْ خُشُوعاً.[3]

اى ابو ذر! به هر كس دانشى داده شود، ولى [از بيم خدا] نگريد، دانشى بى‌سود داده شده است؛ زيرا خداى عز و جل دانشمندان را توصيف نموده و فرموده است: بى‌گمان، كسانى كه پيش از [نزول‌] آن، دانش يافته‌اند، چون اين كتاب بر آنان خوانده شود، سجده‌كنان به رو در مى‌افتند و مى‌گويند: «منزّه است پروردگار ما كه بى‌گمان، وعده پروردگار ما انجام شدنى است» و به رو در مى‌افتند و مى‌گريند و بر فروتنى آنها افزوده مى‌شود.

و بر اين اساس، هر چه معرفت انسان نسبت به خداوند سبحان بيشتر شود، بر خوف و خشيت او افزوده مى‌گردد.[4]

[1]. وَهَبنِى يا إلهِى صَبَرتُ عَلى عَذابِكَ فَكَيفَ أصبِرُ عَلى فِراقِكَ( دعاى كميل).

[2].\i إِنَّما يَخْشَى اللَّهَ مِنْ عِبادِهِ الْعُلَماءُ\E( فاطر: آيه 28).

[3]. مكارم الأخلاق: ج 2 ص 367 ح 2661 عن أبى ذرّ.

[4]. ر. ك: دانش‌نامه عقايد اسلامى: ج 2 ص 331( معرفت‌شناسى/ بخش چهارم/ فصل سوم: آثار دانش/ بيم از خدا).