حكيمانه آنها براى همه، ضرورى است.

3. تأكيد بر خواندن حكمت الهى در آشكار و نهان، اشاره به اين معانى است:

يك. قاريان با اخلاص كتاب خدا، كسانى هستند كه به قرائت آشكار آن، اكتفا نمى‌كنند؛ بلكه در نهان نيز با آن سر و كار دارند. اكتفا به قرائت آشكار و امتناع از قرائت نهان، نشانه رياكارى و خودنمايى قارى است.

دو. قرائت آشكار كتاب خدا به دليل فرهنگ‌سازى عمومى و بهره‌گيرى همگانى، و قرائت نهان، به جهت بهره‌گيرى فردى از آموزه‌هاى آن، ضرورى است.

سه. قرائت آشكار، مقدّمه قرائت نهان و بهره‌گيرى عملى از كتاب خداست و كسى حقيقتاً كتاب خدا را تلاوت مى‌كند كه به آن عمل نمايد، چنان كه در قرآن آمده:

الَّذِينَ آتَيْناهُمُ الْكِتابَ يَتْلُونَهُ حَقَّ تِلاوَتِهِ.[1]

كسانى كه به آنها كتاب [آسمانى‌] داديم، آن را چنان كه حقّ تلاوت آن است، تلاوت مى‌كنند.

در حديثى از پيامبر خدا صلى الله عليه و آله در تفسير «حقّ تلاوت» آمده كه: مقصود، آن است كه از آن (كتاب خدا)، چنان كه شايسته است، پيروى مى‌كنند.[2]

[1]. بقره: آيه 121.

[2]. ر. ك: ميزان الحكمة: ج 9 ص 348« حقّ تلاوت».