اين نوشتار مرورى است بر روايات مأثور از اهل بيت عليهم السلام در مقام تفسير قرآن كريم، و بررسى اين كه معصومان عليهم السلام با چه روشى، و با چه زبانى و بيانى، به تفسير قرآن پرداخته‌اند؛ آيا در مقام تفسير قرآن، از روشى خاص استفاده مى‌كردند يا نه؟ و به فرض آن كه روش خاص داشته‌اند، در برخورد با همه آيات از يك روش استفاده شده يا روش‌هاى گوناگون را در پيش مى‌گرفتند؟

اين پايان‌نامه، در دو بخش كلّى فراهم آمده است:

بخش نخست، به كلّيات و مباحث مقدماتى اختصاص يافته است. ارتباط اهل بيت با قرآن، قرآن از ديدگاه اهل بيت، رابطه انسان‌هاى كامل با قرآن و هم‌سنگ بودنشان با قرآن، اهمّيّت قرآن در سخن و عمل اين بزرگواران، رويكرد ايشان به تفسير و حفظ قرآن، اهل بيت و پاسدارى از قرآن در مقابل معاندان و كج‌انديشان، ديدگاه اخباريان و ادلّه آنان در عدم حجيت ظواهر قرآن، نياز قرآن به تفسير، اصطلاحات رايج تفسير، و امتيازات منهج تفسيرى اهل بيت، در اين بخش آمده است.

در بخش دوم، روش تفسيرى اهل بيت، به تفصيلْ، مورد بحث و بررسى قرارگرفته، و ده روش براى ايشان ذكر نموده است. مؤلف، در تبيين هر يك از روش‌ها، پس از توضيح اهمّيّت، جايگاه و دليل اعتبار شيوه، نمونه‌هايى متناسب با آن شيوه را از روايات اهل بيت ذكر كرده است. وى، با اين روش به دنبال اثبات اين مدعاست كه اهل بيت، در منهج تفسيرى خود، تمام اين شيوه‌هاى ده‌گانه را به‌كار بسته‌اند و تنها بر يك يا چند شيوه خاصْ بسنده ننموده‌اند.

416. منهج حديثى شيخ حرّ در «وسائل الشيعه»

، حسين رحمانى تير كلايى، كارشناسى ارشد علوم قرآن و حديث، دانشگاه قم، استاد راهنما: دكتر غلامحسين اعرابى، استاد مشاور: دكتر محمّد تقى ديارى، 1384، 194 ص.

نگارنده، اين مجموعه را به منظور نشان دادن سبك حديثى شيخ حرّ رحمه الله، بررسى شخصيت علمى و فرهنگى او، سبك وى در ترتيب ابواب و فصول كتاب وسائل الشيعه، و نتيجه‌گيرى‌هايى كه در هر فصل نموده، تدوين كرده است.

اين مجموعه، پنج فصل دارد:

فصل اوّل را به تاريخچه جامع‌نگارى اختصاص داده، كه در دو بخش تنظيم شده است:

بررسى وضعيت حديث از زمان پيامبر تا غيبت صغرى- كه عصر تبويب و شكل‌گيرى‌