كه مى‌توان به عنوان اسم يا صفت اين كتاب مقدس آسمانى برشمرد، شناسايى كرده و آنها را از لحاظ كاربرد معناشناختى در عرفِ مردمِ عرب‌زبان و اعتبار استعاره‌اى آنها، از ديدگاه معتبرترين و كهن‌ترين كتب لغت، مورد تحقيق قرار داده است.

ضميمه اوّل، جدول مقايسه‌اى اسما و صفات را نشان مى‌دهد.

ضميمه دوم، اسامى و صفات قرآن را به تفكيك خاص و يا مشترك بودن يا غير آن، به تصوير كشيده است.

ضميمه سوم، نمودار ستونى واژگانى است كه به منزله اسامى و صفات قرآن شناخته شده است.

32. اصول و قواعد دعوت ازديدگاه قرآن و سنّت‌

، جهانگير ولد بيگى، كارشناسى ارشد علوم قرآن و حديث، دانشكده اصول دين قم، استاد راهنما: دكتر احمد عابدى، استاد مشاور: سيّد محمود دشتى، 1382، 260 ص.

نگارنده، در اين رساله، به بررسى مختصر اصول وشيوه‌هاى دعوت اسلامى و مقايسه آن با نحوه دعوت در ساير مذاهب پرداخته و نكات اشتراك آنها با مكتب اسلام را بازگو كرده است.

دعوت اسلامى، دعوتى بى اصل و اساس نيست وتنها در وعظ و نصيحت مردم خلاصه نمى‌شود؛ بلكه دعوت و حركتى است علمى و عملى كه با اهداف و مصادرش، از ساير دعوت‌ها متمايز مى‌گردد و از اصول معيّنى برخوردار است.

نگارنده، رساله خود را- كه از چهار بخش تشكيل شده- با بيان مفاهيم كلّى موضوع، آغاز كرده و سپس با مطرح كردن شبهه‌اى در اين باره و پاسخگويى به آن، راه دعوت و جوانب مختلف آن را بيان كرده است.

بخش دوم، اركان موضوع كه داعى، مدعو و محتواى دعوت است، مطرح گرديده است.

بخش سوم، به روش‌هاى دعوت اختصاص دارد و با بيان مصادر و منابع اصلى دعوت، پايان گرفته است.

33. اعتبار (عبرت گرفتن) از ديدگاه قرآن و روايات‌

، حميد نورالدينى شاه‌آبادى، كارشناسى ارشد علوم قرآن و حديث، دانشگاه آزاد اسلامى اراك، استاد راهنما: دكتر محمّد رضا آشتيانى، استاد مشاور: دكتر ابراهيم بهادر، 1382، 180 ص.