در بخش ششم، ضمن ارائه پيشنهادها، هفت جدول رسم كرده و در هر جدول، شرايط و صفات تخصصى مدير را در نظام‌هاى مختلف گنجانده است.

413. مناقشة المصادر الروائية للمذهب الحنفى بالإعتماد على أحاديث أميرالمؤمنين على عليه السلام‌

، رامز الليوا، كارشناسى ارشد الهيات و معارف اسلامى، دانشگاه امام صادق عليه السلام، استاد راهنما: دكتر احمد پاكتچى، استاد مشاور: على اكبر غفارى، 1380، 414 ص، عربى.

تعيين تاريخ رواج فقه امام على عليه السلام، بيان تأثير فقه امام على عليه السلام در تشكيل فقه كوفه، تبيين موقعيت راويان حديث شيعه در نقل مصادر روايى از امام على عليه السلام تا زمان تأسيس فقه حنفى، و شرح تأثيرپذيرى ائمه مذهب حنفى از فقه امام على عليه السلام، از جمله موضوعاتى است كه نگارنده اين رساله، به تحقيق آنها پرداخته است. از خصوصيات تحقيق ايشان، توجّه به تقريب بين مذاهب، خصوصاً مذاهب جعفرى و حنفى، و بيان تضارب آراى فقهاى اسلام و شرح همبستگى مذاهب اسلامى با يكديگر است. هدف اساسى وى، توضيح اين مطلب است كه بسيارى از فقهاى حنفى، در فتواهاى خود، بر فتواها و احكام امام على عليه السلام اعتماد و تكيه دارند.

نگارنده، رساله خود را در دو بخش تأليف نموده است:

در بخش اوّل، مراحل شكل‌گيرى و نشر فقه اسلامى را، از زمان پيامبر اسلام تا قرن‌هاى متأخر، شرح و توضيح داده و سپس، بحث جايگاه فقه علوى در بين فقهاى كوفه، و نحوه برخورد آنان با اين فقه را توضيح داده است. در ادامه، در باره ابو حنيفه، مؤسس مذهب حنفى، فقه او و رابطه‌اش با فقه علوى، مطالبى عنوان نموده است.

بخش دوم پايان‌نامه، داراى پنج فصل است:

بررسى مؤلفات قاضى ابويوسف؛ تأليفات محمّد بن حسن، مخصوصاً كتاب الآثار وى؛ بررسى كتاب اختلاف على عليه السلام و ابن مسعود شافعى؛ تأليفات ابو جعفر طحاوى و بخصوص كتاب مختصر اختلاف العلماء از وى، تشكيل‌دهنده اين بخش است. در فصل پايانى، با بررسى دلائل ارائه شده در باب فقه جعفرى و فقه حنفى، نقطه‌هاى تقارن اين دو فقه را با مقايسه ديدگاه‌ها بيان كرده، و به عنوان حسن ختام پايان‌نامه، نتايج كلّى بحث و اين مقايسه را ارائه نموده است.