واژه «شيوه»، «برخورد»، و «دين» را از ديدگاه‌هاى اهل لغت و قرآن بيان نموده و مشخصات دين از ديدگاه قرآن را بازگونموده، و سپس تقسيم اديان الهى (جهانى و منطقه‌اى) در فرهنگ قرآن و روايات را توضيح داده است.

شيوه‌هاى برخورد قرآن با اديان آسمانى، محور بحث فصل دوم است. اين فصل، شامل عناوينى چون: شيوه‌هاى مشترك قرآن دربرخورد با عموم اهل كتاب، شيوه‌هاى برخورد قرآن با يهود، شيوه‌هاى برخورد قرآن با مسيحيت، شيوه‌هاى برخورد قرآن با مجوس و صابئين، و در آخر، بعضى از مباحث فقهى قرآن پيرامون اهل كتاب است.

فصل سوم، اختصاص به بررسى اهل كتاب از ديدگاه روايات اهل بيت عليهم السلام دارد. اين روايات، به سه دسته تقسيم مى‌شوند:

1. رواياتى از برخوردهاى فقهى؛

2. رواياتى از برخوردهاى اخلاقى و اجتماعى؛

3. رواياتى از برخوردهاى احتجاجى و مناظره‌اى.

321. صحابه پيامبر صلى الله عليه و آله در «نهج البلاغه»

، محترم شكريان، كارشناسى ارشد علوم قرآن و حديث، دانشكده اصول دين قم، استاد راهنما: دكتر ولى اللَّه نقى‌پورفر، استاد مشاور: دكتر سيّد محمود دشتى، 1382، 331 ص.

نگارنده، با نوشتار خود در صدد تمايز صحابه عادل از غير عادل است. بررسى سيره عملى و نظرى اصحاب پيامبر صلى الله عليه و آله، از ديدگاه امام على عليه السلام، با استفاده از كتاب شريف نهج البلاغه، براى ارائه ملاكى جديد در اثبات عدالت صحابه واقعى، و پرده‌بردارى از گوشه‌هايى از معارف عميق نهج البلاغه، دو هدف عمده نگارنده در اين پايان‌نامه است.

مطالب پايان‌نامه شامل مقدمه، سه فصل ويك خاتمه است:

در مقدمه، كلّيات موضوع را مطرح كرده است؛ مطالبى از قبيل تبيين موضوع، ضرورت، ميزان اهمّيّت و هدف از تحقيق، تعريف مصطلحات، پيشينه تحقيق، روش تحقيق، ارزش منابع استفاده شده، پيش‌فرض‌هاى تحقيق، فرضيات و سؤالات تحقيق.

در فصل اوّل، مبانى بحث را در سه بخش، با عناوين: «صحابه» در لغت و اصطلاح، عدالت صحابه از نظر اهل سنّت و شيعه، و ارائه قاعده تشخيص صحابى حق از صحابى باطل، تنظيم نموده است.

فصل دوم وسوم را به بررسى احوال صحابه پيامبر صلى الله عليه و آله در نهج البلاغه و از ديدگاه امام‌