سوره‌هايى چون يوسف، كهف، يونس، اعراف، نساء، اسراء و آل عمران، جايگاه اين حوزه را مشخص نموده است.

وى در فصل چهارم، به تأويل در روايات اهل بيت عليهم السلام پرداخته و ضمن بيان جايگاه و اهمّيّت تأويل، بيان مى‌كند كه تأويل كلام خدا مانند تأويل كلام بشر نيست و تأويل هر حرفى از قرآن كريم، داراى وجوهى است و تأويل به رأى نيز همانند تفسير به رأى، داراى ممنوعيتى مخصوص به خود است.

فصل پنجم، در باره نتايج تحقيق است كه نگارنده در اين فصل، خلاصه و نتايج تحقيق هر فصل را به صورت جداگانه بيان كرده است.

183. تبيين فلسفى دعا در حكمت اسلامى‌

، محمّد حسين عباسى، كارشناسى ارشد مدرسى الهيات و معارف اسلامى، مركز تربيت مدرس دانشگاه قم، استاد راهنما:

حجة الاسلام فاضل گلپايگانى، استاد مشاور: دكتر احمد عابدى، 1380، 163 ص.

هدف نگارنده در اين رساله، بررسى و ارائه تلاش‌هايى است كه فيلسوفان مسلمان در جهت رفع ابهامات موجود در مورد ارتباط دعا و مسائلى همچون: عليت و معلوليت يا قضا و قدر و اراده خداوند انجام داده‌اند. وى، اين مسئله را در دو فصل با بخش‌هاى مختلف بررسى نموده است:

در بخش كلّيات، مباحثى نظير معناى دعا را، فوائد و اقسام آن، و معيار استجابت دعا را، كه مورد توجّه فيلسوفان قرار گرفته و در آثارشان آمده، مورد بحث قرار داده است.

بخش عمده بحث، در باره دو مسئله رابطه دعا با قضا و قدر و نظام على و معلولى، و رابطه دعا با اراده الهى است، كه در بخش دوم آورده است.

تلاش‌هاى فلاسفه در جهت گنجاندن دعا در نظام على و معلولى و قضاء و قدر را نيز در اين بخش بيان مى‌كند.

184. تبيين مبانى، اصول و روش‌هاى تربيت اجتماعى در «نهج البلاغه»

، محمّد على افخمى اردكانى، كارشناسى ارشد تاريخ فلسفه تعليم و تربيت، دانشگاه علّامه طباطبايى، استاد راهنما: دكتر سعيد بهشتى، استادان مشاور: دكتر حسن ملكى و دكتر سيّد كاظم اكرمى، 1384، 163 ص.