تصوف، بحث از طرد تصوف، كه يكى از مهره‌هاى اصلىِ تشكيل حكومت صفويه بود، و ايستادگى علما در مقابل آنها را مطرح ساخته است.

در بخش سوم- كه بخش اصلى رساله و داراى سيزده فصل است- گفته شده كه هدف رساله، تخصصى نمودن تاريخ حديث است و به همين لحاظ، بعد از اشاره به زمينه‌هاى اجتماعى و سياسى روى‌آورى به حديث در اين دوره، بحث‌هاى جالب توجّهى در مورد محتواى فعاليت‌هاى حديثى، پالايش منابع حديثى اين دوره از روايات مخالفان، فعاليت‌هاى فقه الحديثى، شناسايى پژوهش‌هاى حديثى مختلف در محورهاى تدوين، ترجمه، حاشيه‌نويسى، درايه، رجال و شرح‌نويسى پرداخته است.

بخش چهارم، بحث در باره اخباريگرى و رواج آن و علل و عوامل پيدايش اين تفكر در دوره صفويه، جريان‌ها و برخوردهاى فكرىِ اصولى- اخبارى و مناقشات آنان بر روى مسائل حديثى است كه در پنج فصل، با تعريف اخبارى و زمان پيدايش آن و معرفى مشاهير علماى اخبارى و اصول و بيان وجوه اختلاف بين اصوليان و اخباريان آغاز مى‌شود و انجام مى‌پذيرد.

در خاتمه نيز تأثير مكاتب اخبارى‌گرى و صوفى‌گرى در حديث شيعه، در دوره صفويه و تأثير بسزاى اين دو را در گسترش فعاليت‌هاى حديثى شيعه در اين عهد برشمرده است.

176. تاريخ حديث شيعه در قرن 7- 8

، حميد كوه‌پيما، كارشناسى ارشد علوم قرآن و حديث، دانشكده اصول دين، استاد راهنما: حجة الاسلام مهدى مهريزى، استاد مشاور: دكتر احمد عابدى، 1380، 255 ص.

در اين تحقيق، نگارنده در چهار بخش عمده، بر آن شده تا تاريخ حديث شيعه را در برهه‌اى از زمان بررسى نمايد.

در بخش اوّل، به بيان موقعيت سياسى، اجتماعى و فرهنگى قرن هفتم و هشتم پرداخته است. رسيدگى به تاريخ بنى عباس، موقعيت خوارزمشاهيان و اسماعيليان و مغولان و همچنين، وضعيت شيعه در عهد مغول، چگونگى حكومت‌هاى ملوك الطوايفى، شيوه رشد و نموّ تصوف، و بررسى جغرافياى شيعه در اين دو قرن، از مباحث اين بخش است.

بخش دوم را به بيان دانش‌هاى حديثىِ اين دوقرن اختصاص داده كه در سه فصل،