و يك مصلح، بايد مراحل سختى را در اين راه تحمل كند. امام زين العابدين عليه السلام هم به عنوان يك مصلح، داراى اين اهداف عالى بودند، بخصوص در زمانى كه بنى‌اميه، به امت زور مى‌گفتند و به اسم خلافت اسلامى، بر مقدّراتشان حكومت مى‌كردند و هر كس را كه با آنها به معارضه برمى‌خاست، به عنوان خروج از اسلام مى‌كشتند.

در بخش چهارم، نويسنده به معرفى صحيفه سجّاديّه مى‌پردازد و ضمن بيان اين كه امام عليه السلام، در قالب دعا، به تفسير و تبيين معارف الهى و بازشناسى مبادى عقيدتى اسلامى و حتى تفسير تاريخ پرداخته است، سلسله سند صحيفه سجّاديّه را مورد بررسى قرار داده و سپس، چشم‌اندازى كلّى از صحيفه سجّاديّه ارائه مى‌كند كه در آن، زمينه‌هاى سياسى و اجتماعى زمان امام سجاد عليه السلام و سبك‌شناسىِ صحيفه سجّاديّه ديده مى‌شود.

وى در بخش پنجم، به بحث از آداب و اخلاق حسنه، بر اساس بندگى خدا و از بُعدِ فردى و اجتماعى پرداخته و ضمن بيان اقسام آداب و اخلاق حسنه، چگونگى وظيفه بنده را، در مقام بندگى، توضيح داده است.

5. آداب معاشرت از ديدگاه قرآن در روايات‌

، سرور اعظم مفيدى، كارشناسى ارشد علوم قرآن و حديث، دانشگاه آزاد اسلامى (واحد تهران شمال)، استاد راهنما: دكتر مجيد معارف، استاد مشاور: دكتر رضا ديباجى، 1380، 184 ص.

گردآورنده، در تحقيق خود ابتدا به بررسى كوتاهى در باره نظام حيات اجتماعى انسان پرداخته، و سپس جايگاه اخلاق را، به عنوان پايه مناسبات اجتماعى مبنا قرار داده و رابطه آن را با ساير شئون انسان مطالعه كرده است.

به دنبال آشنايى با مكاتب اخلاقى موجود و مقايسه كوتاه آنها با نظام اخلاقى اسلام، موضوع آداب معاشرت در اسلام را به بحث گذاشته، و چند فصل در آداب معاشرت فرد در خانواده و بستگان و غيره، و سپس نحوه برخورد مسلمانان در رفتارهاى اجتماعى را آورده است.

بخش پايانى اين مجموعه را نيز در زمينه آداب معاشرت در حوزه غير مسلمانان ارائه نموده، كه اين مباحث مجموعاً نشان‌دهنده نظام اخلاقى اسلام، در شرايط فردى و اجتماعى است. البته منبع اصلى پژوهش وى، قرآن كريم و آيات و رواياتى است كه مرتبط با معاشرت هستند.