خطبه دوم‌

بسم اللّه الرّحمن الرّحيم‌

الْحَمْدُ لِلَّهِ رَبِّ الْعالَمينَ بارِئِ الْخَلائِقِ اجْمَعينَ وَ الصَّلاةُ وَ السَّلامُ عَلى‌ سَيِّدِنا وَ نَبِيِّنا ابِى الْقاسِمِ مُحَمَّدٍ وَ عَلى‌ عَلِىٍّ اميرِ الْمُؤْمِنينَ وَ فاطِمَةَ الزَّهْراءِ وَ الْحَسَنِ وَ الْحُسَيْنِ وَ عَلِىِّ بْنِ الْحُسَيْنِ وَ مُحَمَّدِ بْنِ عَلِىٍّ وَ جَعْفَرِ بْنِ مُحَمَّدٍ وَ مُوسَى بْنِ جَعْفَرٍ وَ عَلِىِّ بْنِ مُوسى‌ وَ مُحَمَّدِ بْنِ عَلِىٍّ وَ عَلِىِّ بْنِ مُحَمّدٍ وَ الْحَسَنِ بْنِ عَلِىٍّ وَ الْحُجَّةِ الْقائِمِ الْمُنْتَظَرِ الْمَهْدِىِّ صَلَواتُ اللَّهِ وَ سَلامُهُ عَلَيْهِمْ اجْمَعينَ.

خداوند سبحان مى‌فرمايد:

«قُلْ لا اسْأَلُكُمْ عَلَيْهِ اجْراً الَّا الْمَوَدَّةَ فِى الْقُرْبى‌»[1]

[بگو بر اين رسالت، مزدى از شما، جز دوست داشتنِ خويشاوندان نمى‌خواهم.]

به مناسبتِ اين روزها، با اجازه شما برادران و خواهران گرامى، مى‌خواهم در خطبه دوم مقدارى در باره فضيلت‌هاى حضرت زهراى مرضيه عليها السلام صحبت كنم.

بسيار آشكار است كه از ابتداى جهانِ خلقت تا كنون و تا آخرِ دنيا، هيچ پديده‌اى بزرگ‌تر و ارزشمندتر از رسالتِ خاتم الانبيا صلى الله عليه و آله وجود ندارد. حتى رسالت پيامبر اكرم صلى الله عليه و آله از خود پيامبر صلى الله عليه و آله هم بزرگ‌تر و مهم‌تر است. پيامبر اكرم صلى الله عليه و آله با وجود مقام بسيار بزرگ و والايش، يكى از فدائيانِ اين رسالت است.

حضرت رسول اكرم صلى الله عليه و آله به حضرت على عليه السلام مى‌فرمودند:

«يا عَلِىُّ اوصيكَ فى‌ نَفْسِكَ بِخِصالٍ ... الْخامِسَةُ بَذْلُ مالِكَ وَ دَمِكَ دُونَ دينِكَ.»[2]

اى على! تو رابه پنج خصلت سفارش مى‌كنم ... پنجم اين كه مال و خونِ خود را فداى دينت كنى.

يعنى اگر پاى دين به ميان آمد، بايد از مالت بگذرى، جانت را هم فدا كنى. رسالت، اين قدر مهم و ارزشمند است كه حتى در صورت لزوم، جانِ على عليه السلام هم بايد فداى آن شود.

خداوند سبحان در برابر اين خدمتِ بزرگِ پيامبر اكرم صلى الله عليه و آله به جهان بشريت، يعنى مزد و پاداش رسالتِ ايشان را مودت و محبت و علاقه به قُربى‌ و نزديكان پيامبر صلى الله عليه و آله قرار داده است. در ميان ذوى القربى هيچ مصداقى روشن‌تر و يقينى‌تر از حضرت زهرا عليها السلام وجود ندارد.

فضيلت ديگرِ حضرت زهرا عليها السلام كه رواياتِ دلالت كننده بر آن حتى اگر از نظر لفظى هم متواتر نباشند، از نظر معنوى متواتر هستند، مُحَدَّثه بودنِ ايشان است.

اهل علم با اصطلاح «مُحَدَّثَه» آشنا هستند.

محدَّثه بودن، جزئى از نبوت است. محدَّث يا محدَّثه يعنى فردى كه بدون واسطه بشر ديگر، به وسيله وحى يا الهام، اخبار و علومى را از خداوند دريافت كند.

در نزد علماى شيعه كاملًا مسلّم است و شايد هيچ كس مخالفِ اين مطلب نباشد كه حضرت زهراى مرضيه مُحَدَّثَه بوده است.

اما من در اين مورد به كتاب‌هاى علماى اهل سنت مراجعه نكرده‌ام و نمى‌دانم نظرشان چيست.

حضرت زهرا عليها السلام صاحب «مُصْحَف» بود و كتابِ احكام داشت. اين كتاب، مستند ائمه عليهم السلام بود. امام باقر عليه السلام و امام صادق عليه السلام مطالب و احكامِ مندرج در اين كتاب را نقل مى‌كردند.

روزى عبدالله بن حسن مسئله‌اى را از امام صادق عليه السلام پرسيد. حضرت نيز جواب‌

[1]- سوره شورى‌( 42)، آيه 23.

[2]- ر. ك: شيخ حر عاملى، وسائل الشيعة، ج 15، باب 4، ص 181.