60 جمعه 25 اسفند 1368- دانشگاه تهران مهم‌ترين عنوان: امام زمان عليه السلام‌

خطبه اول‌

اعوذ باللّه من الشّيطان الرّجيم‌

بسم اللّه الرّحمن الرّحيم‌

الْحَمْدُ لِلَّهِ رَبِّ الْعالَمينَ وَ الصَّلاةُ وَ السَّلامُ عَلى‌ سَيِّدِنا وَ نَبِيِّنا ابِى الْقاسِمِ مُحَمَّدٍ وَ آلِهِ الطَّيِّبينَ الطَّاهِرينَ.

عِبادَ اللَّه! اتَّقُوا اللَّه.

«... فَانَّ خَيْرَ الزَّادِ التَّقْوى‌ ...»[1]

[زيرا بهترين توشه‌ها، پرهيزكارى است ...]

بندگان خدا متقى باشيد. تقواى فكرى، عملى و مالى در پيش بگيريد. زيرا تقوا بهترين زاد و توشه انسان در دنيا و آخرت است.

متقى در پناه خدا است. متقى در حضور حضرت حق و مشمول عنايات و رحمتِ واسعه خداوند است.

فرا رسيدن نيمه شعبان، سالروز ميلاد حضرت بقية اللّه الاعظم، منجى عالَم بشريت را به همه مسلمانان متعهد و مسئول جهان تبريك عرض مى‌كنم.

همچنين عيد سعيد نوروز را كه براى ما ايرانيان يك عيد ملّى است، خدمت شما تبريك عرض مى‌كنم.

ان‌شاءالله خداوند به حقّ محمّد (صلوات نمازگزاران‌) در اين عيد مذهبى و عيد ملّى كشور ما، ملت و مملكت و سرزمين ما را در دنيا در پناهِ حمايتِ خود محفوظ بدارد.

در چند روز اخير در رسانه‌هاى عمومى و مجالس، بسيار در باره وجود مقدس حضرت ولى عصر روحى لتراب مقدمه الفداء صحبت شده است. با وجود اين، من احساس وظيفه مى‌كنم كه مقدارى در باره ايشان صحبت كنم.

حضرت ولى عصر عليه السلام امامِ ماست.

واسطه رحمتِ خداوند بر ماست. ما رعيّتِ او و در زير لواى او هستيم. ان‌شاءالله اگر خداوند بپذيرد، ما پيرو حضرت ولى عصر عليه السلام هستيم.

ما به پيروى از ايشان، افتخار مى‌كنيم.

من امروز چند مطلب مربوط به حضرت ولى عصر عليه السلام را بيان مى‌كنم. به علت كوتاهىِ وقت، مجبورم كه اشاره‌وار از بحث‌هايى كه مطرح مى‌كنم، بگذرم.

يكى از مطالبى كه بايد در باره ايشان گفته شود، همگانى بودنِ مسئله مهدويت است. امروز همه مذاهب اسلامى و فرقه‌هاى مسلمين، مسئله مهدويت را پذيرفته‌اند.

همه مسلمانان جهان قبول دارند كه بر اساس وعده خداوند، شخصيتى ظهور خواهد كرد و به اذن پروردگار، اصلاحات فراوانى انجام خواهد داد.

برخى از فرقه‌هاى اسلامى مسئله مهدويت را كم‌رنگ‌تر پذيرفته‌اند و برخى پُررنگ‌تر پذيرفته‌اند.

شيعيان اعتقاد به ولايت و امامت دارند و پيروى و اطاعت از امام را همانند اعتقاد به خدا و اعتقاد به رسالت و معاد، از اصول اعتقادىِ خود مى شمارند.

ما در نوشته‌ها و گفته‌هايمان مى‌گوييم:

اصول دين عبارت‌اند از: توحيد، نبوت و معاد؛ اما امامت را از اصول مذهب به شمار مى‌آوريم.

ممكن است جدا كردنِ امامت از توحيد و نبوت و معاد، اين توهّم را پيش بياورد كه ما در اسلام، امامت را در مرتبه پايين‌ترى از توحيد و نبوت و معاد قبول داريم. يعنى از ديد اسلام، توحيد و نبوت و معاد در مرحله اول قرار دارد.

[1]- سوره بقره( 2)، آيه 197.