فردا، پس از خواندن آراء و معلوم شدنِ نتيجه آنها عظمت و شكوهِ اين انتخابات نيز مانند انتخابات سابق، استكبار جهانى را وحشت‌زده خواهد ساخت. (تكبير نمازگزاران)

اماما! بالاترين هدفِ تو اين بود كه اسلام پياده شود، قرآن مورد عمل قرار گيرد، شعار «الاسلامُ يَعْلُو وَ لا يُعْلى‌ عَلَيْه»[1] جلوه‌گر شود و دستِ بيگانگان، استعمار و امپرياليسم جهانى از كشورهاى اسلامى و سرنوشت مسلمانان كوتاه گردد.

هدفِ تو آن بود كه مسلمانان، آزاد و مستقلْ زندگى كنند و همه نيروهاى فعال و بالنده، در خدمت مستضعفان و محرومانِ جامعه قرار گيرد و از آنها حمايت كند.

اماما هدفِ تو آن بود كه ديگر در جامعه، خان و ارباب و رعيت، ستمديده و ستمگر، و تجاوزگر و تجاوز شده، وجود نداشته باشد.

اين نهايى‌ترين آرزوى تو بود. در اين روز مقدّس، در اين پايگاه مقدس، ما براى چندمين بار با خدا و رسول خدا و روحِ تو و مردم عزيزِ خودمان و وجدان و اعتقادمان، ميثاق مى‌بنديم كه تا اسلام را پياده نكنيم، از پاى ننشينيم.

(تكبير نمازگزاران)

ما ميثاق مى‌بنديم كه استعمار اقتصادى، فرهنگى، فكرى و عقيدتى را از مرز و بومِ اسلام بيرون برانيم و آن را چنان پيگيرى كنيم كه راهى براى بازگشت نداشته باشد.

(تكبير نمازگزاران)

ما پيمان مى‌بنديم كه همه نيرو، توان، كوشش و امكانات قانونى و فيزيكى‌مان را در حمايت از مستضعفان و محرومان به كار بنديم و تا آرزو و خواستِ تو عملى نشده است، دست از جان برداريم اما دست از هدف بر نداريم.

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمنِ الرَّحيمِ قُلْ هُوَ اللَّهُ احَدٌ اللَّهُ الصَّمَدُ لَمْ يَلِدْ وَ لَمْ يُولَدْ وَ لَمْ يَكُنْ لَهُ كُفُواً احَدٌ[2] و السلام عليكم و رحمة اللّه و بركاته.

53 جمعه 3 شهريور 1368- دانشگاه تهران مهم‌ترين عنوان: اهميّت و جايگاه حوزه‌هاى علميه‌

خطبه اول‌

بسم اللّه الرّحمن الرّحيم‌

الْحَمْدُ لِلَّهِ رَبِّ الْعالَمينَ وَ الصَّلاةُ وَ السَّلامُ عَلى‌ سَيِّدِنا وَ نَبِيِّنا ابِى الْقاسِمِ مُحَمَّدٍ وَ آلِهِ الطَّيِّبينَ الطَّاهِرينَ وَ اللَّعْنُ عَلى‌ اعْدائِهِمْ اجْمَعينَ الى‌ يَوْمِ الدّينِ.

عِبادَ اللَّه اتَّقُوا اللَّه! بندگان خدا، پرهيزكار باشيد، راهِ تقوا پيشه كنيد، زادِ تقوا را همراه داشته باشيد. وسيله سعادتِ دنيا و آخرت، تقوا است.

امروز مى‌خواهم در باره موضوع بسيار مهمّى كه كمتر در مورد آن سخن گفته شده، برايتان صحبت كنم. شايد خود من تا كنون در باره اين موضوع هيچ صحبتى نكرده باشم.

از ديگران هم كمتر شنيده‌ام كه در اين باره سخن بگويند.

با اين حال، مى‌توان گفت كه توجه به اين موضوع، همواره از مهم‌ترين واجبات بوده است؛ بويژه در اين دوره كه اين موضوع، اهميتى بسيار بيشتر يافته است.

اين موضوعِ بسيار مهم، عبارت است از توجه، حراست، حفظ، تقويت و تحكيم حوزه‌هاى علميه شيعه.

تحكيم حوزه‌هاى علميه شيعه، يك واجب كفائى نيست كه تنها بر فرد يا گروهى خاصْ واجب باشد؛ بلكه بر همه ما لازم است‌

[1]-/ ر. ك: علامه مجلسى، بحار الانوار، ج 39، ص 47.

[2]- سوره توحيد( 112).