[خدا قريهاى را مَثَل مىزند كه امن و آرام بود، روزىِ مردمش به فراوانى از هر جاى مىرسيد، اما كفران نعمتِ خدا كردند و خدا به كيفرِ اعمالشان به گرسنگى و وحشت مبتلايشان ساخت.]
طبق تعاليم مسلّم اسلامى، آن زندگى و حياتى با ارزش است كه با تقوا و پرهيزكارى، قرين باشد. كسانى در زندگى موفق هستند كه با تقوا باشند.
انسانها در زندگى فردى و اجتماعى، همواره با حوادث، ماجراهاى گوارا و ناگوار، خوب و بد، زشت و زيبا، روياروى هستند.
در اين حوادث گوناگون زندگى، تنها سلاحى كه انسان همواره بايد داشته باشد و آن سلاح، همه جا كاربرد دارد و موفقيتزا است، سلاحِ تقوا است. انسانِ با تقوا، پشيمان و پريشان و مأيوس و نااميد نمىگردد.
خداوند انشاءالله به همه ما توفيق دهد كه تقوا پيشه كنيم.
از آيه شريفهاى كه در ابتداى بحث تلاوت كردم، به خوبى فهميده مىشود كه جوامع بشرى نيازمند اصول و قواعدى هستند، كه بتوانند بر اساس آنها، اجتماعات را از سقوط و نابودى نجات دهند. عقل، منطق، علم و تجربه هم اين مطلب را تأييد مىكنند.
براى اينكه جامعهاى مناسب براى رشد و پيشرفت انسانها داشته باشيم، بايد جامعه در بخشهاى مختلف از جمله بخش اقتصادى، مالى، شغلى و ...، داراى امنيت باشد و احساسِ امنيت و آرامش كند. افراد جامعه نبايد نگران و مضطربِ آن باشند كه از سوى فرد، قدرت و مركزى مورد تهديد و تهاجم قرار گيرند.
بايد امنيت انسان از روزى كه دنيا مىآيد، تا آخرين روز حيات، تأمين باشد. بچهاى كه تازه به دنيا مىآيد، بايد زايشگاه، پرستار، غذا، بهداشت و ديگر نيازهايش تهيه شده باشد.
همچنين بايد وسايل تحصيل، كتاب، لوازم التحرير، كادر آموزشى، مدرسه، دانشگاه، محلّ تحقيق و اشتغالْ براى افرادِ جامعه آماده باشد.
بايد امنيت افراد جامعه در برابر تمام خطراتى كه آنها را تهديد مىكند، تأمين شده باشد تا جامعهاى سالم براى زندگى، رشد و تعالىِ علمى و روحىِ افراد فراهم گردد.
طبيعتْ گاهى اوقات محصول كاملى را به انسان تحويل مىدهد؛ مانند: ماهى دريا، پرندگانى كه صيد مىشوند، آب چشمه، ميوه جنگل و ... اما همه وسايل رفع نياز انسانها از جمله اصولى كه به آنها اشاره كرديم، در طبيعت به شكل محصول قابل استفاده و نهايى وجود ندارد. بلكه بايد تلاش كرد و آنها را به دست آوَرْد.