مى‌تواند قرائت يا تلبيه خود را تا هنگام عمل اصلاح كند مانعى ندارد.

مسأله 155) كسى كه شرعاً نمى‌تواند نايب شود هرگاه نيابت را قبول كند و حجّ نيابتى بجا آورد، نه استحقاق اجرت المثل دارد و نه اجرت‌المسمّى، اعمّ از آن كه منوب عنه يا مستنيب هنگام نيابت وضعيّت نايب را بدانند يا ندانند.

مسأله 156) كسى كه به احرام صحيحى محرم شده نمى‌تواند نيّت خود را عوض كند و آن را به عنوان نيابت از ديگرى قرار دهد، بلكه بايد با همان نيّتى كه از آغاز داشته، عمل را به پايان برساند.

مسأله 157) شرط ايمان، همان گونه كه در اصل نيابت، معتبر است، در ساير اعمالى كه نيابت در آن جايز است مانند سنگ زدن به جمرات و طواف، نيز شرط است. شرط ايمان در كسى كه به نيابت از ديگرى قربانى مى‌كند معتبر نيست، هرچند مؤمن بودن ذابح موافق با احتياط مستحبّى است.

مسأله 158) براى اكتفا كردن به حجّ نيابتى لازم است كه علم يا حجّت شرعى مبنى بر اين كه نايب عمل را انجام داده، وجود داشته باشد. بنابراين اگر ترديد وجود داشته باشد كه آيا نايب عمل را انجام داده يا نه، نمى‌توان ذمّه منوب‌عنه را برى‌ء دانست. ولى اگر اصل انجام عمل معلوم باشد و تنها در صحّت و درستى عمل ترديد