فصل سوّم: وصيّت به حجّ‌

مسأله 124) كسى كه حجّ بر او مستقرّ شده و خودش نمى‌تواند حجّ بجا آورد هرگاه آثار مرگ را در خود مشاهده كند، بايد وصيّت كند كه از طرف او حجّ بجا بياورند.

مسأله 125) كسى كه حجّ بر او مستقرّ شده حتّى اگر وصيّت به حجّ هم نكند در صورتى كه پس از مرگش مالى از خود بجا گذاشته باشد بر ورثه واجب است كه حجّ نيابتى برايش بگيرند، ولى اگر خود ميّت مالى نداشته باشد بر ورثه واجب نيست از مال خود براى او نايب بگيرند. هرچند سزاوار است ورثه مخصوصاً فرزندان ميّت در صورتى كه برايشان حرج و مشقّت نداشته باشد از باب احسان از طرف ميّت حجّ بجا بياورند.

مسأله 126) كسى كه از دنيا رفته و حجّت‌الاسلام بر عهده او بوده، هرگاه برايش «حجّ ميقاتى» بگيرند يعنى كسى را نايب كنند تا از