امام نيز مانند پيامبر بايد داراى امتيازاتى باشد تا بتواند زمام دين و دنياى مردم را بر عهده بگيرد. پارهاى از اين شرايط و ويژگىها به اين قرار است: 1- بايد انسانى معصوم و به دور از هر گونه گناه و آلودگى و خطا و اشتباه باشد، زيرا انسان آلوده هرگز نمىتواند مردم را از آلودگى پاك نمايد.
2- بايد از علم بىپايان الهى بهرهمند باشد تا بتواند احكام و حقايق اسلام را آن طور كه هست براى مسلمانان بيان نمايد، وگرنه گفتار او اطمينانآور نبوده، مردم به حقيقت معارف اسلامى نخواهند رسيد.
3- بايد از طرف پيامبر اكرم صلى الله عليه و آله و سلم يا امام معصومى به امامت معيّن شود، چرا كه غير از خدا و رسول و امام معصوم كسى نمىتواند كمال ذاتى، علوم الهى و معصوم بودن فردى را تشخيص دهد.
به علاوه از اخبار و احاديث استفاده مىشود كه ائمه اطهار عليهم السلام مانند پيامبران داراى معجزاتى بودهاند و مىتوانستهاند در مواقعى كه لازم بوده و اثبات امامت و مقام عصمت آنها اقتضا مىكرده كارهايى را انجام دهند كه از افراد عادى ساخته نبوده است؛ البته اين بدان معنا نيست كه بگوييم تمام معجزاتى كه بدون دليل قطعى به امامان شيعه نسبت داده شده سخن درست و صحيحى باشد.
از مطالب گفته شده تا اين جا روشن شد كه تفاوت پيامبر و امام اين است كه: پيامبر، مؤسس دين و آورنده احكام شريعت از راه وحى است،