زندگى خويش را به واسطه سعى و تلاش تأمين مى‌نمودند. در حديثى آمده است: «خداوند متعال به حضرت داوود عليه السلام وحى نمود كه: اى داوود! تو بنده خوبى هستى، تنها اشكال تو اين است كه مخارج زندگيت را از بيت‌المال تأمين مى‌كنى و از دسترنج خويش استفاده نمى‌نمايى، پس از اين واقعه حضرت داوود عليه السلام چهل صبحگاهان به درگاه خداوند گريه نمود، پس خداوند به آهن وحى نمود كه براى داوود نرم شود. با نرم شدن آهن به فرمان خداوند، حضرت داوود در هر روز زره‌اى از آهن درست مى‌نمود و با فروش آن هزينه‌هاى زندگيش را تأمين مى‌نمود.»[1] همچنين در سرگذشت حضرت على عليه السلام مى‌خوانيم كه ايشان بيل در دست مى‌گرفت و در مزرعه و نخلستان كار مى‌كرد به طورى كه با دسترنج خويش هزار برده را خريدارى كرد و در راه خدا آزاد نمود.[2]

دلبستگى به ثروت، امرى ناپسند

از نظر اسلام ثروت و درآمد حلال ابزار مؤثر و كارآمدى براى رسيدن به كمال مى‌باشد؛ امام باقر عليه السلام مى‌فرمايد:

«نِعْمَ العَونُ الدنيا عَلَى طَلَبِ الآخِرَةِ.»[3]

يعنى: دنيايى كه در مسير طلب آخرت باشد بهترين ياور انسان است. همچنين امام صادق عليه السلام مى‌فرمايد: «ثروت و بى‌نيازى كه تو را از تجاوز به حقوق ديگران بازدارد بهتر از فقرى است كه تو را به گناه وادار نمايد.»[4]

[1]- همان، ص 37 و 38، حديث 3

[2]- همان، حديث 1 و 2

[3]- همان، ص 30، حديث 5

[4]- همان، ص 31، حديث 7