3- اميدبخشى‌

هنگامى كه فساد فراگير شود و اكثريت مردم را به سوى آلودگى بكشاند، گاهى افراد پاك در بن‌بست سخت روانى قرار گرفته، فكر مى‌كنند كار از كار گذشته، ديگر اميدى به اصلاح نيست و تلاش و كوشش براى پاك نگاه داشتن خود و ديگران بيهوده است؛ و اين يأس و نا اميدى ممكن است آنها را به تدريج به سوى فساد و همرنگى با محيط بكشاند؛ تنها چيزى كه مى‌تواند در آنها اميد بدمد و به مقاومت و خويشتن‌دارى دعوتشان نمايد و نگذارد آنان هم‌رنگ محيط فاسد شوند اميد به اصلاح نهايى است. در نتيجه انتظار ظهور چنين مصلحى، اثر فزاينده روانى در اعتقادات اين گونه اشخاص دارد و آنها را در برابر امواج نيرومند فساد بيمه مى‌كند، به شرط اين كه مفهوم درست و واقعى انتظار براى افراد جامعه بيان شود، و اگر اين معنا دگرگون شود و دچار تحريف گردد ديگر اين خاصيتها را نخواهد داشت.

خداوند به همه ما توفيق دهد كه بتوانيم با رفتار شايسته خود زمينه حكومت عدل و داد حضرت مهدى عليه السلام را فراهم آوريم.