فصل دوازدهم: امام غايب از نظر

در فصل گذشته گفتيم كه حضرت مهدى عليه السلام در سال 260 هجرى بعد از شهادت پدر بزرگوارشان امام حسن عسكرى عليه السلام در سن 4 يا 5 سالگى به امامت رسيدند، اما چون پادشاهان بنى‌عباس آثار و نشانه‌هاى حضرت مهدى عليه السلام را از احاديث پيامبر اكرم صلى الله عليه و آله و سلم و ديگر پيشوايان عليهم السلام شنيده بودند و مى‌دانستند او كسى است كه با ظلم و بيدادگرى مبارزه مى‌كند و حكومت ستمكاران را واژگون مى‌نمايد، تصميم جدى داشتند كه اگر امام حسن عسكرى فرزندى داشت او را به قتل برسانند؛ به همين دليل و دليلهاى ديگر امام زمان عليه السلام ناچار بودند كه از نظرها پنهان شوند؛ ولى ارتباط مردم با آن حضرت كاملًا قطع نبود بلكه مردم مى‌توانستند به وسيله افراد معيّنى كه «نائب» و «وكيل» حضرت ناميده مى‌شدند با آن حضرت تماس گرفته و مسائل دينى و نيازهايشان را برطرف نمايند. اين وضعيت حدود 70 سال ادامه داشت كه غيبت حضرت را در اين مدت «غيبت صغرى» مى‌نامند؛ ولى پس از اين كه چهارمين نائب و وكيل حضرت در سال 329 هجرى از دنيا رفت غيبت صغرى پايان يافت و