بدهند، بايد بدهى او را از اصل مال بدهند و اگر چيزى زياد آمد، ثلث آن را به مصرف نماز و روزه و كارهاى مستحبّى كه معيّن كرده برسانند و در صورتى كه ثلث كافى نباشد، اگر ورثه اجازه بدهند، بايد وصيّت او عملى شود و اگر اجازه ندهند، بايد نماز و روزه را از ثلث بدهند و اگر چيزى زياد آمد، به مصرف كارهاى مستحبّى كه معيّن كرده برسانند.

«مسأله 3337» اگر براى مخارج عزادارى خود وصيّت نكرده باشد، نمى‌توان از سهم ورثه صغير بابت مخارج چيزى برداشت، ولى ورثه بالغ او مى‌توانند از سهم خودشان بپردازند.

«مسأله 3338» اگر كسى بگويد كه: «ميّت وصيّت كرده فلان مبلغ را به من بدهند»، چنانچه دو مرد عادل گفته او را تصديق كنند يا سوگند بخورد و يك مرد عادل هم گفته او را تصديق نمايد، يا يك مرد عادل و دو زن عادل يا چهار زن عادل به گفته او شهادت دهند، بايد مقدارى را كه مدّعى مى‌گويد به او بدهند و اگر يك زن عادل شهادت بدهد، بايد يك چهارم چيزى را كه مطالبه مى‌كند به او بدهند و اگر دو زن عادل شهادت دهند، نصف آن را و اگر سه زن عادل شهادت دهند، بايد سه چهارم آن را به او بدهند و نيز اگر دو مرد كافر ذمّى كه در دين خود عادلند گفته او را تصديق كنند، در صورتى كه ميّت ناچار بوده است كه وصيّت كند و مرد و زن عادلى هم در هنگام وصيّت نبوده، بايد چيزى را كه مطالبه مى‌كند به او بدهند.

«مسأله 3339» كسى كه سرپرست اولاد صغير ميّت شده و وصيّت كننده براى او اجرتى معيّن نكرده- فقير باشد يا غنى- مى‌تواند از اموال صغير براى خدمات و كارهاى خود اجرت مناسب را بردارد، هر چند برداشتن اجرت در صورتى كه غنى باشد خلاف احتياط است.

«مسأله 3340» وصى در رابطه با برداشتن اجرت از مال ميّت يكى از چند صورت را دارد:

اوّل: اگر مورد وصيّت انجام معاملات باشد، چنانچه وصيّت كننده اجرتى براى وصى تعيين نكرده و وصى هم آن را به طور مجّانى قبول كرده باشد، عمل به وصيّت واجب‌