مرا پيدا كند پولى به او مى‌دهم» و مقدار آن را معيّن نكند، چنانچه كسى آن عمل را انجام دهد، بايد مزد او را به مقدارى كه كار او در نظر مردم ارزش دارد پرداخت كند.

«مسأله 2474» اگر عامل پيش از قرارداد، كار را انجام داده باشد يا بعد از قرارداد به قصد اين كه پول نگيرد انجام دهد، حقّى براى گرفتن مزد ندارد.

«مسأله 2475» پيش از آن كه عامل شروع به كار كند، جاعل و عامل مى‌توانند جعاله را به هم بزنند.

«مسأله 2476» بعد از آن كه عامل شروع به كار كرد، اگر جاعل بخواهد جعاله را به هم بزند، اشكال ندارد، ولى بايد مزد مقدار عملى را كه انجام داده به او بدهد.

«مسأله 2477» عامل مى‌تواند عمل را ناتمام بگذارد، ولى اگر تمام نكردن عمل موجب ضرر جاعل شود، بايد آن را تمام نمايد؛ مثلًا اگر كسى بگويد: «هر كس چشم مرا عمل كند فلان مقدار به او مى‌دهم» و پزشك جرّاحى شروع به عمل نمايد، چنانچه به گونه‌اى باشد كه اگر عمل را تمام نكند، چشم معيوب مى‌شود، بايد آن را تمام نمايد و در صورتى كه ناتمام بگذارد، حقّى بر عهده جاعل ندارد، بلكه ضامن نقص و عيبى كه حاصل مى‌شود نيز هست.

«مسأله 2478» اگر عامل كار را ناتمام بگذارد، چنانچه آن كار مثل پيدا كردن اسب باشد كه تا تمام نشود براى جاعل فايده ندارد، عامل نمى‌تواند چيزى مطالبه كند و همچنين است اگر جاعل مزد را براى تمام كردن عمل قرار دهد، مثلًا بگويد: «هر كس لباس مرا بدوزد هزار تومان به او مى‌دهم»؛ ولى اگر مقصود او اين باشد كه هر مقدار از عمل كه انجام گيرد براى آن مقدار مزد بدهد، جاعل بايد مزد مقدارى را كه انجام شده به عامل بدهد، اگرچه احتياط اين است كه با مصالحه يكديگر را راضى نمايند.

«مسأله 2479» در هر موردى كه جعاله در اثر جهالت يا نبودن ساير شرايط باطل شود، شخص عامل مستحقّ اجرةالمثل- يعنى اجرتى كه معمولًا براى مثل آن كار مى‌دهند- مى‌باشد و اگر اجرت قرارداد شده با اجرةالمثل تفاوت داشته باشد، نسبت به مقدار زايد آن مصالحه نمايند، ولى اگر عمل را به قصد مجّانى انجام داده باشد، چيزى‌