ممّيز كه خوب و بد را مى‌فهمد به بچّه ممّيز ديگر بنابر احتياط صحيح نيست.

«مسأله 1539» عدالت امام جماعت از چند راه ثابت مى‌شود:

اوّل: انسان به عدالت امام جماعت وثوق و اطمينان پيدا كند و فرقى نمى‌كند كه اطمينان از چه راهى حاصل شود، به شرط اين كه انسان از افراد آشنا به مسائل باشد و از افرادى نباشد كه با كمترين چيز به امرى اطمينان كند.

دوم: شهادت دو مرد عادل به شرط آن كه دو مرد عادل ديگر برخلاف آن شهادت ندهند و حتّى اگر يك مرد عادل كه گفته او موجب وثوق است، بر خلاف آن شهادت دهد، نمى‌توان به شهادت آنها اكتفا كرد.

سوم: حسن ظاهر امام جماعت كه از رفتار او در اجتماع حاصل مى‌شود.

«مسأله 1540» اگر شك كند امامى كه عادل مى‌دانسته به عدالت خود باقى است يا نه، مى‌تواند به او اقتدا نمايد.

«مسأله 1541» كسى كه ايستاده نماز مى‌خواند، نمى‌تواند به كسى كه نشسته يا خوابيده نماز مى‌خواند اقتدا كند و كسى كه نشسته نماز مى‌خواند، بنابر احتياط واجب نمى‌تواند به كسى كه خوابيده نماز مى‌خواند اقتدا نمايد.

«مسأله 1542» كسى كه نشسته نماز مى‌خواند، مى‌تواند به كسى كه نشسته نماز مى‌خواند اقتدا كند و همچنين كسى كه خوابيده است، مى‌تواند به كسى كه نشسته نماز مى‌خواند اقتدا كند.

«مسأله 1543» اگر امام جماعت به واسطه عذرى با تيمّم يا با وضوى جبيره‌اى نماز بخواند، مى‌شود به او اقتدا كرد، ولى اگر به واسطه عذرى با لباس نجس نماز بخواند، بنابر احتياط واجب نبايد به او اقتدا كرد.

«مسأله 1544» اگر شخصى مرضى داشته باشد كه نتواند از بيرون آمدن ادرار و مدفوع خوددارى كند، بنابر احتياط واجب نمى‌توان به او اقتدا كرد.

«مسأله 1545» بنابر احتياط واجب كسى كه بيمارى خوره يا پيسى دارد يا كسى كه حدّ شرعى خورده، نبايد امام جماعت شود.