خالى از اشكال نيست.

* شرط دوم: بلندتر نبودن مكان امام از مكان مأموم.

«مسأله 1490» جاى ايستادن امام بايد از جاى مأموم بلندتر نباشد، ولى اگر مكان امام مقدار كمى بلندتر باشد، اشكال ندارد و نيز اگر زمين سراشيب باشد و امام در طرفى كه بلندتر است بايستد، در صورتى كه سراشيبى آن به قدرى كم باشد كه به آن «زمين مسطّح» بگويند، مانعى ندارد.

«مسأله 1491» اگر جاى مأموم بلندتر از جاى امام باشد، اشكال ندارد، مگر آن كه بلندى به مقدارى باشد كه عرفاً يك جماعت به حساب نيايند.

* شرط سوم: نبودن فاصله زياد بين امام و مأموم و بين مأمومين.

«مسأله 1492» بنابر احتياط واجب بايد بين جاى سجده مأموم و جاى ايستادن امام و نيز بين محل سجده مأموم و محل ايستادن مأموم صف جلو بيشتر از يك گام معمولى فاصله نباشد و احتياط مستحب آن است كه جاى سجده مأموم با جاى كسى كه جلوى او ايستاده، هيچ فاصله نداشته باشد.

«مسأله 1493» اگر مأموم به واسطه كسى كه طرف راست يا چپ او اقتدا كرده به امام متّصل باشد و از طرف جلو به امام متّصل نباشد، چنانچه كمتر از يك گام بزرگ با مأموم طرف راست يا چپ خود فاصله داشته باشند، نماز او صحيح است، ولى اگر بيشتر از يك قدم بزرگ فاصله پيدا شود، نماز او فرادى‌ مى‌شود.

«مسأله 1494» اگر نماز همه كسانى كه در صف جلو هستند تمام شود يا همه نيّت فرادى‌ نمايند، نماز صف‌هاى بعد به نحو جماعت صحيح نمى‌باشد، مگر آن كه كسانى كه نمازشان تمام شده، بلافاصله به همان جماعت اقتدا كنند.

«مسأله 1495» اگر بين كسانى كه در يك صف ايستاده‌اند، بچّه‌اى فاصله شود، هرچند نماز او صحيح نباشد، مى‌توانند اقتدا كنند و فاصله يك بچّه ضرر نمى‌زند.

«مسأله 1496» اگر بعد از تكبير امام، صف جلو آماده نماز شده و تكبير گفتن آنان نزديك باشد، كسى كه در صف بعد ايستاده، مى‌تواند تكبير بگويد.