اگر مجموع مسافتى كه پيش از مردّد شدن و بعد از تصميمِ دوباره مى‌رود، هشت فرسخ باشند، بنابر احتياط واجب بايد نماز را هم شكسته و هم تمام بخواند.

«مسأله 1316» اگر پيش از آن كه از قصد خود برگردد، نماز شكسته خوانده باشد، احتياط واجب آن است كه دوباره آن را تمام بخواند و اگر وقت گذشته، آن را به صورت تمام قضا كند.

* شرط چهارم: آن كه نخواهد پيش از رسيدن به هشت فرسخ از وطن خود بگذرد يا ده روز يا بيشتر در جايى بماند؛ پس كسى كه مى‌خواهد پيش از رسيدن به هشت فرسخ از وطن خود بگذرد يا ده روز در محلّى بماند، بايد نماز را تمام بخواند.

«مسأله 1317» كسى كه نمى‌داند پيش از رسيدن به هشت فرسخ از وطن خود مى‌گذرد يا ده روز در محلى مى‌ماند يا نه، بايد نماز را تمام بخواند.

«مسأله 1318» كسى كه مى‌خواهد پيش از رسيدن به هشت فرسخ از وطن خود بگذرد يا ده روز در محلّى بماند و نيز كسى كه مردّد است كه از وطن خود بگذرد يا ده روز در محلّى بماند، اگر از ماندن ده روز يا گذشتن از وطن منصرف شود، باز هم بايد نماز را تمام بخواند، مگر اين كه بقيّه راه هشت فرسخ باشد يا بخواهد از آن محل حداقل چهار فرسخ برود و چهار فرسخ برگردد كه در اين صورت بايد نماز را شكسته بخواند.

* شرط پنجم: آن كه براى كار حرامى سفر نكند، پس اگر براى كار حرامى- مانند دزدى- سفر كند، بايد نماز را تمام بخواند و همچنين اگر خودِ سفر حرام باشد، مثل آن كه سفر براى او ضرر داشته باشد يا زن بدون اجازه شوهر به سفرى برود كه بر او واجب نباشد و منافات با وظايف همسرى او داشته باشد، بايد نماز را تمام بخواند، ولى اگر مثل سفر حجّ واجب باشد، بايد نماز را شكسته بخواند، هرچند بدون اجازه شوهر رفته باشد.

«مسأله 1319» سفرى كه واجب نباشد و موجب اذيّت پدر و مادر باشد، حرام است و انسان بايد در آن سفر، نماز را تمام بخواند و روزه‌اش نيز صحيح است.

«مسأله 1320» كسى كه سفر او حرام نيست و براى كار حرام نيز سفر نمى‌كند، اگرچه در سفر معصيتى انجام دهد، مثلًا غيبت كند يا دزدى كند، بايد نماز را