مى‌شود كه دين براى رفع اختلاف در جامعه‌هاى بشرى است؛ دين براى تكميل نفوس بشرى و ياد دادن حكمت و درس زندگى است.

دين در تاريخ بشر[1]

وَلَقَدْ بَعَثْنَا فِي كُلِّ أُمَّةٍ رَّسُولًا أَنِ اعْبُدُواْ اللّهَ وَاجْتَنِبُواْ الطَّاغُوتَ فَمِنْهُم مَّنْ هَدَى اللّهُ وَمِنْهُم مَّنْ حَقَّتْ عَلَيْهِ الضَّلالَةُ[2]

روزگارى بر بشر گذشت كه وى هر روز صحنه جديدى را از زندگى تماشا مى‌كرد؛ غارنشين بود، چادرنشين شد، شهرنشينى كرد و بالاخره كاخهاى مجلل و عمارتهاى مدرن براى خود ساخت.

مدت مديدى غذاى او علف صحرا بود، سپس حيوانات را شكار كرد و گوشت ناپخته آنها را خورد، كمكم آتش را كشف كرد و به كشت و زرع و پخت و پز آشنا شد و توانست لذيذترين غذاها را براى خود تهيه كند.

يك روز ناچار بود پياده راه رود و مسافت‌ها را هر چه زياد بود با قدم‌هاى خود بپيمايد، مدتى گذشت تا بعضى حيوانات را اهلى كرد و آنها را مركب خود قرار داد.

بعداً ارابه و گارى و كجاوه را ابتكار نمود تا در نتيجه كاوش‌هاى‌

[1]. اين مقاله در شماره هفتم مجله مكتب اسلام كه در تاريخ خرداد 1338، مصادف با ذى الحجة 1378 منتشر شده، درج گرديده است.

[2]. سوره نحل، آيه 36.