خلاصه اين كه گفتن اين قبيل مطالب، كشف زبان قرآن نيست، بلكه لازمه‌اش اين است كه پيغمبر (ص) تحت تأثير افكار جاهلى قرار گرفته بوده و اگر بعضى افكار آن روز را طرد و منع كرده، بعضى ديگر را هم پذيرا شده است؛ اين سخن به معناى عدم درك معناى نبوت پيغمبر است نه كشف زبان قرآن.

ويژگيهاى زبان قرآن‌

زبان قرآن داراى خصوصيات زير است:

1. عربى حجازى است ولى عربى خالص نيست، يعنى الفاظ دخيل، از لغات غيرحجازى و غيرعربى در آن ديده مى‌شود.

2. زبان ادبى است، يعنى از فصاحت و بلاغت در حد أعلى برخوردار است؛ از تشبيه، استعاره، كنايه، ايهام و تمثيل در قرآن بهره كافى برده شده است، و مجاز، مبالغه و سجع هم غالباً دارد. از همه جهات ادبى كه در زيبايى كلام و تأثير آن دخالت دارد، بهره برده است، جز از جهاتى كه متناسب با كتاب تربيت و هدايت نيست هر چند از نظر ادبى تجويز شده است، مانند استفاده از تخيل، كه با واقع‌گرايى مخالف است، ولى در نظم و نثر اين سبك و روش معمول و متعارف است و به حد وفور در نوشته‌هاى ادبا و نويسندگان ديده مى‌شود، مانند سبك رمانتيك كه در قرآن از آن به شعر ياد مى‌شود، چه نظم باشد يا نثر.