مَساكِينَ‌)؛[1] «هلاكت دنيوى»: (فَكَذَّبُوهُ فَأَهْلَكْناهُمْ‌)؛[2] «تهديد الهى» (وَ الَّذِينَ يَكْنِزُونَ الذَّهَبَ وَ الْفِضَّةَ وَ لا يُنْفِقُونَها فِي سَبِيلِ اللَّهِ فَبَشِّرْهُمْ بِعَذابٍ أَلِيمٍ‌)؛[3] «محروميت از رستگارى»: (لا يُفْلِحُ السَّاحِرُ حَيْثُ أَتى‌)؛[4] «غضب الهى»: (وَ مَنْ يُوَلِّهِمْ يَوْمَئِذٍ دُبُرَهُ إِلَّا مُتَحَرِّفاً لِقِتالٍ أَوْ مُتَحَيِّزاً إِلى‌ فِئَةٍ فَقَدْ باءَ بِغَضَبٍ مِنَ اللَّهِ‌)؛[5] «بطلان عمل»: (لا تُبْطِلُوا صَدَقاتِكُمْ بِالْمَنِّ وَ الْأَذى‌)[6] و ....

و- اعراض و نفرت پيامبران الهى‌

«مبغوضيت عمل»: (أَ تَأْتُونَ الذُّكْرانَ مِنَ الْعالَمِينَ‌ قالَ إِنِّي لِعَمَلِكُمْ مِنَ الْقالِينَ‌)؛[7] «شِكوه به پروردگار»: (وَ قالَ الرَّسُولُ يا رَبِّ إِنَّ قَوْمِي اتَّخَذُوا هذَا الْقُرْآنَ مَهْجُوراً)[8] و ....

منشأ و خاستگاه حرمت‌

در بحث خاستگاه حرمت، اين مسئله مطرح است كه آيا تنها خداوند از حق تحريم برخوردار است؟ يا پيامبران، عقل و عرف انسانى نيز

[1]. مائده: 89:« ولى به سوگندهايى كه‌[ از روى اراده‌] مى‌خوريد[ و مى‌شكنيد] شما را مواخذه خواهد نمود؛ و كفاره‌اش غذا دادن به ده بينواست».

[2]. شعرا: 139:« پس تكذيبش كردند و هلاكشان كرديم».

[3]. توبه: 34:« و كسانى كه زر و سيم را گنجينه مى‌كنند و آن را در راه خدا هزينه نمى‌كنند، ايشان را از عذابى دردناك خبر ده».

[4]. طه: 69:« و افسونگر هرجا برود رستگار نمى‌شود».

[5]. انفال: 16:« و هر كه در آن هنگام به آنان پشت كند- مگر آنكه‌[ هدفش‌] كناره‌گيرى براى نبردى‌[ مجدّد] يا پيوستن به جمعى‌[ ديگر از همرزمانش‌] باشد- بى‌ترديد به خشم خدا گرفتار شده!».

[6]. بقره: 264:« صدقه‌هاى خود را با منّت و آزار، باطل مكنيد».

[7]. شعرا: 165 و 168:« آيا از ميان مردم جهان، با مردها درمى‌آميزيد؟!» ...« گفت:" به راستى من دشمن كردار شما هستم"».

[8]. فرقان: 30:« و پيامبر[ خدا] گفت:«" پروردگارا! قوم من اين قرآن را رها كردند"».