دل‌بستگى بيشترى به دنيا دارد، بى‌تابى او در سختى‌ها، افزون‌تر است. در روايت آمده است كه عيسى عليه السلام مى‌فرمايد:

إنَّ أجزَعَكُم عَلَى البَلاءِ لَأَشَدُّكُم حُبّاً لِلدُّنيا.[167]

به درستى، بى‌تاب‌ترين شما در برابر گرفتارى، دنيا دوست‌ترين شماست.

در مقابل، هر چه از دل‌بستگى انسان به دنيا كاسته شود، مقاومت او در برابر سختى‌ها و گرفتارى‌هاى زندگى بيشتر مى‌گردد. در ادامه روايت پيشين آمده:

وإنَّ أصبَرَكُم عَلَى البَلاءِ لَأَزهَدُكُم فِى الدُّنيا.[168]

و شكيباترين شما بر گرفتارى، بى‌رغبت‌ترين شما به دنياست.

بر اين اساس، در روايات اهل بيت عليهم السلام تأكيد شده كه خصلت دنيادوستى، عامل بيمارىِ اندوه است و زهد در دنيا موجب درمان اين بيمارى، و آسايش جسم و جان آدمى است.[169] در روايتى از پيامبر صلى الله عليه و آله مى‌خوانيم:

الرَّغبَةُ فِى الدُّنيا تُكثِرُ الهَمَّ وَالحُزنَ، وَالزُّهدُ فِى الدُّنيا يُريحُ القَلبَ وَالبَدَنَ.[170]

اشتياق به دنيا، غصّه و اندوه را فراوان مى‌كند و بى‌رغبتى به دنيا، دل و تن را آسوده مى‌سازد.

به گفته آية اللَّه شيخ محمّدحسين اصفهانى (كمپانى):

2- 3- 2. شكيبايى‌

پيش از اين اشاره شد كه بى‌تابى در سختى‌ها، يكى از عوامل توليد و تشديد اندوه و

[167]. تحف العقول: ص 509.

[168]. تحف العقول: ص 509، ميزان الحكمة: ج 13 ص 278 ح 22044.

[169]. ر. ك: ص 233( درمان اخلاقى/ زهد).

[170]. ر. ك: ص 170 ح 105.

[171]. ديوان كمپانى.