ويليام جِيمز هم همين عقيده را دارد و مى‌گويد: «ايمان، يكى از نيروهايى است كه بشر به يارى آن، زنده است و فقدانش نابودى و نيستى در بر دارد».[163]

در سومين اصل از اصول الگوى اسلامى شادى، خواهيم ديد كه خداباورى، علاوه بر درمان غُصّه‌هاى بيهوده و نگرانى‌هاى منفى، يكى از بهترين عوامل سرور و شادى است.

2- 2- 2. ايمان به تقدير الهى‌

يكى از شاخه‌هاى ايمان به خداى يگانه، ايمان به تقدير حكيمانه اوست. شخص مؤمن، باور دارد كه همه امور زندگى او بر پايه تقدير الهى و حكمت و مصلحت است. كسى كه اين واقعيت را باور داشته باشد، براى چيزى كه نصيب او نشده و يا از دست داده، غصّه نمى‌خورد، چنان كه امام صادق عليه السلام مى‌فرمايد:

إن كانَ كُلُّ شَى‌ءٍ بِقَضاءٍ مِنَ اللَّهِ وقَدَرِهِ، فَالحُزنُ لِماذا؟![164]

اگر همه چيزها با قضا و قدر خداوند است، پس اندوه براى چه؟!

2- 2- 3. ايمان به آخرت‌

يكى ديگر از شاخه‌هاى ايمان به توحيد، ايمان به آخرت و زندگى پس از مرگ است. كسى كه حقيقتاً خداشناس باشد، مى‌داند كه حكمت و عدل الهى، ايجاب مى‌كند كه مرگ، نقطه پايان زندگىِ انسان‌هاى نيكوكار و تبهكار نباشد؛ زيرا در غير اين صورت، نه تنها عدالتى در جهان آفرينش وجود ندارد، بلكه اصولًا آفرينش انسان، بيهوده است.

شخص موحّد، باور دارد كه مرگ، انتقال از جهانى به جهان ديگر است؛ جهانى‌

[163]. آيين زندگى: ص 188- 191.

[164]. ر. ك: ص 230 ح 245.