666. امام على عليه السلام‌- در ديوان منسوب به ايشان-:

روزگار و روزها گذشت و حاصلش گناه بود

و تو، به سبب هواهاى نفسانى‌ات، از حقْ غافلى‌

شادى تو در دنيا، فريب و حسرتى بيش نيست‌

و زيستن تو در دنيا، محال و ناشدنى است.

667. امام على عليه السلام‌- در ديوان منسوب به ايشان-:

اگر زمانه با من ناسازگارى كند، مصمّم، صبر پيشه مى‌كنم؛

زيرا [تحمّل‌] گرفتارىِ ناپايدار، آسان است‌

اگر شادمانم كند، از شادمانى‌اش سرمست نمى‌شوم؛

زيرا هر شادىِ ناپايدار، كوچك است.

ر. ك: ص 209 (فصل چهارم: درمان اندوه/ درمان علمى/ شناخت آنچه سزاوار شادمانى يا اندوه است).

9/ 3: دل‌خوش بودن به دانش، بدونِ ايمان‌

«هنگامى كه رسولانشان دلايل روشنى براى آنان آوردند، به دانشى كه خود داشتند، مغرورانه مى‌باليدند؛ ولى آنچه [از كيفر الهى‌] را به تمسخر مى‌گرفتند، آنان را درنورديد».

9/ 4: باليدن به گنهكارى‌

قرآن‌

«چون به سوى خانواده خود بازمى‌گشتند، مسرور بودند».