است و خويش را سرزنش مى‌كند. اگر رهايش كنم تا همچنان به عبادت من ادامه دهد، دچار خودپسندى مى‌شود و خودپسندى، موجب مى‌شود تا به كارهايش مغرور گردد و بدين سان، آنچه مايه هلاكت اوست، به وى در مى‌رسد؛ زيرا به اعمال خويش مغرور مى‌گردد و چندان از خود راضى مى‌شود كه گمان مى‌بَرَد از همه عبادت‌پيشگان، برتر است، و در عبادتش مرز تقصير (كوتاهى) را پشت سر گذاشته است. در اين هنگام، از من دور مى‌گردد، در حالى كه خيال مى‌كند در حال نزديك شدن به من است. پس آنها كه براى ثواب من عمل مى‌كنند، نبايد به اعمالى كه انجام مى‌دهند، تكيه كنند؛ زيرا اگر بسيار بكوشند و خود را به زحمت بيندازند و همه عمر خويش را در عبادت من سپرى سازند، باز حقّ آن را ادا نمى‌كنند و به كُنه بندگى من- كه بدان، كرامت من و نعمت‌هاى بهشتى‌ام و برترين درجات در كنار مرا مى‌جويند-، نخواهند رسيد؛ بلكه بايد به رحمت و بخشايش من اعتماد كنند و به فضل من دل‌شاد باشند و به خوش‌گمان بودن به من اطمينان كنند؛ زيرا در اين صورت، رحمت من نصيبشان مى‌شود و خشنودى من بدانها مى‌رسد و آمرزش من، جامه عفوم را بر تنشان مى‌كند. همانا من خداى بخشنده بخشايشگرم و به اين وصف، ناميده شدم».

403. امام على عليه السلام‌- در بيان ويژگى‌هاى پرهيزگاران-: شب را با پروا و روز را با شادمانى به سر مى‌آورد؛ پروا از غفلتى كه از آن برحذر داشته شده و شاد از فضل و رحمتى كه به او رسيده است.

404. امام على عليه السلام: هر كس به خدا اعتماد كند، خداوند، شادمانى را به وى مى‌نماياند و هر كس بر او توكّل كند، كارهاى او را كفايت مى‌نمايد.