5/ 2: باورهاى دينى‌

الف- ايمان‌

397. پيامبر خدا صلى الله عليه و آله: خداوند- از روى حكمت و فضل خويش-، آسايش و شادمانى را در يقين [به خداوند] و خرسندى [از او] قرار داد و غم و اندوه را در شك [به خدا] و ناخرسندى [از او].

398. امام على عليه السلام: مؤمن، زيرك و هوشمند است. شادى‌هايش در چهره او و اندوهش در دل اوست ... گشاده‌چهره و خوش‌روست، نه ترش‌رو و تفتيشگر. باصلابت است و [با اين حال‌] فرو خورنده خشم است و پر تبسّم .... او را از سستى [و تنبلى‌] به دور مى‌بينى و همواره بانشاط.

399. امام صادق عليه السلام: اگر مردم مى‌دانستند كه شناخت خدا چه فضيلتى دارد، به آنچه خدا از شكوفه زندگى دنيا و نعمت آن در اختيار دشمنان نهاده، چشم نمى‌دوختند و دنياى آنان، نزدشان از آنچه بر آن پا مى‌نهند، كمتر مى‌نمود و بى گمان، از شناخت خداى عز و جل، بهره‌مند مى‌شدند و چونان كسى كه همواره در باغ‌هاى بهشت با اولياى خداست، از آن لذّت مى‌بردند. بى گمان، معرفت خدا، مونس در هر هراس، همراه هر تنهايى، نور هر تاريكى، نيروى هر ناتوانى و شفاى هر بيمارى است.

400. مثير الأحزان‌- در بيان ماجراى روز عاشورا-: بُرَير بن خُضَير هَمْدانى و عبد الرحمان بن عبد ربّه انصارى، بر در خيمه ايستاده بودند. برير با عبد الرحمان شوخى مى‌كرد.

او گفت: اى برير! اكنون، هنگام بيهوده‌گويى نيست.