333. امام صادق عليه السلام: پدرم عليه السلام هر گاه چيزى او را اندوهگين مى‌ساخت، بانوان و كودكان را گرد هم مى‌آورد و دعا مى‌كرد و آنان آمين مى‌گفتند.

334. امام صادق عليه السلام: هر گاه غصه‌دار شدى، بر سجده‌گاه خود دست بكش و سپس دستت را از گونه چپ به سوى گونه راستت بر صورت و پيشانى خود بكش و سه بار بگو: به نام خداوند بخشنده بخشايشگر. به نام خدايى كه معبودى جز او نيست، داناى نهان و آشكار، بخشنده بخشايشگر. خداوندا! تمامىِ گرفتارى و اندوه و فتنه‌هاى پيدا و ناپيدا را از من دور گردان.

335. امام صادق عليه السلام: خداوندا! بر محمّد و آل محمّد درود فرست و در نماز و دعايم بركتى قرار ده كه دلم را با آن پاك سازى ... و غصّه‌ام را با آن بگشايى و غمم را تسلّى بخشى و بيمارى‌ام را شفا دهى و ترسم را ايمن گردانى و اندوهم را بزدايى.

336. امام صادق عليه السلام: هر گاه پيشامدى يا دشوارى‌اى به كسى رسيد، يا امرى اندوهگينش ساخت، زانوان و آرنج‌هايش را از جامه بيرون آوَرَد و آنها را به زمين بچسبانَد و سينه‌اش را بر خاك بگذارد و آن گاه، همچنان كه به سجده افتاده است، حاجتش را بخواهد.

337. امام صادق عليه السلام: هنگامى كه نماز مغرب را به جا آوردى، دستت را بر پيشانىِ خود بكش و سه بار بگو: به نام خدايى كه معبودى جز او نيست. داناى نهان و آشكار است و